Psalms 94
1 O GOD of avenging—Yahweh, GOD of avenging, shine forth:
Θεέ των εκδικήσεων, Κύριε, Θεέ των εκδικήσεων, εμφάνηθι.
2 Lift up thyself, O judge of the earth, Render a recompense unto the proud.
Υψώθητι, Κριτά της γής· απόδος ανταπόδοσιν εις τους υπερηφάνους.
3 How long shall the lawless, O Yahweh, How long shall the lawless exult?
Έως πότε οι ασεβείς, Κύριε, έως πότε οι ασεβείς θέλουσι θριαμβεύει;
4 They pour forth [words], they speak arrogantly, All the workers of iniquity, do boast:
Έως πότε θέλουσι προφέρει και λαλεί σκληρά; θέλουσι καυχάσθαι πάντες οι εργάται της ανομίας;
5 Thy people, O Yahweh, they will crush, And, thine inheritance, tread down;
Τον λαόν σου, Κύριε, καταθλίβουσι και την κληρονομίαν σου κακοποιούσι.
6 The widow and sojourner, they will slay, And, the fatherless, murder.
Την χήραν και τον ξένον φονεύουσι και θανατόνουσι τους ορφανούς.
7 Yet have they said—Yah, doth not see, The God of Jacob, doth not understand.
Και λέγουσι, δεν θέλει ιδεί ο Κύριος ουδέ θέλει νοήσει ο Θεός του Ιακώβ.
8 Understand, ye brutish among the people, And, ye dullards, when will ye show discretion?
Εννοήσατε, οι άφρονες μεταξύ του λαού· και οι μωροί, πότε θέλετε φρονιμεύσει;
9 He that planteth the ear, shall he not hear? Or, that fashioneth the eye, shall he not have power to see?
Ο φυτεύσας το ωτίον, δεν θέλει ακούσει; ο πλάσας τον οφθαλμόν, δεν θέλει ιδεί;
10 He that correcteth nations, shall he not reprove? He that teacheth man knowledge!
Ο σωφρονίζων τα έθνη, δεν θέλει ελέγξει; ο διδάσκων τον άνθρωπον γνώσιν;
11 Yahweh, knoweth the plans of men, That, they, are a breath!
Ο Κύριος γνωρίζει τους διαλογισμούς των ανθρώπων, ότι είναι μάταιοι.
12 How happy the man whom thou correctest, O Yah! And whom, out of thy law, thou instructest!
Μακάριος ο άνθρωπος, τον οποίον σωφρονίζεις, Κύριε, και διά του νόμου σου διδάσκεις αυτόν·
13 That thou mayest give him rest from the days of misfortune, Until there be digged—for the lawless one—a pit.
διά να αναπαύης αυτόν από των ημερών της συμφοράς, εωσού σκαφθή λάκκος εις τον ασεβή.
14 For Yahweh, will not abandon, his people, And, his inheritance, will he not forsake;
Διότι δεν θέλει απορρίψει ο Κύριος τον λαόν αυτού, και την κληρονομίαν αυτού δεν θέλει εγκαταλείψει.
15 For, unto righteousness, shall the judicial sentence return, Then shall follow it—all the upright in heart.
Επειδή η κρίσις θέλει επιστρέψει εις την δικαιοσύνην, και θέλουσιν ακολουθήσει αυτήν πάντες οι ευθείς την καρδίαν.
16 Who will rise up for me, against the evil-doers? Who will make a stand for me, against the workers of iniquity?
Τις θέλει σηκωθή υπέρ εμού κατά των πονηρευομένων; τις θέλει παρασταθή υπέρ εμού κατά των εργατών της ανομίας;
17 If, Yahweh, had not been a help to me, Soon had sunk into silence—my soul!
Εάν ο Κύριος δεν με εβοήθει, παρ' ολίγον ήθελε κατοικήσει ψυχή μου εν τη σιωπή.
18 If I say, My foot, hath slipped, Thy lovingkindness, O Yahweh, supporteth me.
Ότε έλεγον, ωλίσθησεν ο πους μου, το έλεός σου, Κύριε, με εβοήθει.
19 In the multitude of my cares within me, Thy consolations, delight my soul.
Εν τω πλήθει των αμηχανιών της καρδίας μου, αι παρηγορίαι σου εύφραναν την ψυχήν μου.
20 Shall the throne that inflicteth ruin, have fellowship with thee, That frameth oppression, by statute?
Μήπως έχει μετά σου συγκοινωνίαν ο θρόνος της ανομίας, όστις μηχανάται αδικίαν αντί νόμου;
21 They make an attack on the life of the righteous one, —And, innocent blood, they condemn.
Αυτοί εφορμώσι κατά της ψυχής του δικαίου και αίμα αθώον καταδικάζουσιν.
22 But, Yahweh, hath become for me a high tower, And my God, my rock of refuge.
Αλλ' ο Κύριος είναι εις εμέ καταφύγιον και ο Θεός μου το φρούριον της ελπίδος μου.
23 Thus hath he brought back on them their iniquity, And, by their own wickedness, will he destroy them, Destroy them, will Yahweh our God.
Και θέλει επιστρέψει επ' αυτούς την ανομίαν αυτών και εν τη πονηρία αυτών θέλει αφανίσει αυτούς· Κύριος ο Θεός ημών θέλει αφανίσει αυτούς.
