Job 7
1 Is there not a warfare to a mortal, upon earth? And, as the days of a hireling, are not his days?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 As, a bondman, panteth for the shadow, and as, a hireling, longeth for his wage,
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 So, have I been made to inherit months of calamity, and, nights of weariness, have been appointed me.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 As soon as I lie down, I say, When shall I arise? yet he lengtheneth out the evening, and I am wearied with tossings until the breeze of twilight.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 My flesh is clothed with worms and a coating of dust, My skin, hath hardened, and then run afresh:
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 My days, are swifter than a weaver’s shuttle, and they are spent, without hope.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Remember thou, that, a wind, is my life, not again shall mine eye see blessing:
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 Nor shall see me—the eye that used to behold me, Thine eyes, are upon me, and I am not.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 He shall not return again to his house, and his own place shall be acquainted with him no more.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 I also, cannot restrain my mouth, —I must speak, in the anguish of my spirit, I must find utterance, in the bitterness of my soul.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Am, I, a sea, or a sea-monster, —That thou shouldst set over me a watch?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall help to carry my complaint,
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 Then thou scarest me with dreams, and, by visions, dost thou terrify me:
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 So that my soul chooseth strangling, Death, rather than [these] my bones!
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 I am wasted away, Not, to times age-abiding, can I live, Let me alone, for, a breath, are my days.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 What is a mortal, that thou shouldst nurture him? Or that thou shouldst fix upon him thy mind?
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 That thou shouldst inspect him morning by morning, moment by moment, shouldst test him?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 How long wilt thou not look away from me? Wilt thou not let me alone, till I can swallow my spittle?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 I have sinned, What can I do for thee, thou watcher of men? Wherefore hast thou set me as thine object of attack, or have I become, unto thee, a burden?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 And why wilt thou not remove my transgression, and take away mine iniquity? For, now, in the dust, should I lie down, and thou shouldst seek me diligently, and I should not be.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
