Job 7
1 Is there not a warfare to a mortal, upon earth? And, as the days of a hireling, are not his days?
“A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
2 As, a bondman, panteth for the shadow, and as, a hireling, longeth for his wage,
Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
3 So, have I been made to inherit months of calamity, and, nights of weariness, have been appointed me.
kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
4 As soon as I lie down, I say, When shall I arise? yet he lengtheneth out the evening, and I am wearied with tossings until the breeze of twilight.
Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
5 My flesh is clothed with worms and a coating of dust, My skin, hath hardened, and then run afresh:
Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
6 My days, are swifter than a weaver’s shuttle, and they are spent, without hope.
Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
7 Remember thou, that, a wind, is my life, not again shall mine eye see blessing:
Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
8 Nor shall see me—the eye that used to behold me, Thine eyes, are upon me, and I am not.
Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
10 He shall not return again to his house, and his own place shall be acquainted with him no more.
nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
11 I also, cannot restrain my mouth, —I must speak, in the anguish of my spirit, I must find utterance, in the bitterness of my soul.
Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
12 Am, I, a sea, or a sea-monster, —That thou shouldst set over me a watch?
A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall help to carry my complaint,
Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
14 Then thou scarest me with dreams, and, by visions, dost thou terrify me:
ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
15 So that my soul chooseth strangling, Death, rather than [these] my bones!
kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
16 I am wasted away, Not, to times age-abiding, can I live, Let me alone, for, a breath, are my days.
Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
17 What is a mortal, that thou shouldst nurture him? Or that thou shouldst fix upon him thy mind?
Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
18 That thou shouldst inspect him morning by morning, moment by moment, shouldst test him?
dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
19 How long wilt thou not look away from me? Wilt thou not let me alone, till I can swallow my spittle?
Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
20 I have sinned, What can I do for thee, thou watcher of men? Wherefore hast thou set me as thine object of attack, or have I become, unto thee, a burden?
Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
21 And why wilt thou not remove my transgression, and take away mine iniquity? For, now, in the dust, should I lie down, and thou shouldst seek me diligently, and I should not be.
Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
