Job 3

1 After this, opened Job his mouth, and cursed his day.

Μετά ταύτα ήνοιξεν ο Ιώβ το στόμα αυτού, και κατηράσθη την ημέραν αυτού.

2 So then Job began, and said:

Και ελάλησεν ο Ιώβ και είπεν·

3 Perish, the day wherein I was born, and the night it was said, Lo! a manchild!

Είθε να χαθή η ημέρα καθ' ην εγεννήθην, και η νυξ καθ' ην είπον, Εγεννήθη αρσενικόν.

4 That day, be it darkness, —Let not God enquire after it from above, May there shine upon it no clear beam:

Η ημέρα εκείνη να ήναι σκότος· ο Θεός να μη αναζητήση αυτήν άνωθεν, και να μη φέγξη επ' αυτήν φως.

5 Let darkness and death-shade buy it back, May there settle down upon it a cloud, Let a day’s dark eclipse cause it terror:

Σκότος και σκιά θανάτου να αμαυρώσωσιν αυτήν· γνόφος να επικάθηται επ' αυτήν. Να επέλθωσιν επ' αυτήν ως πικροτάτην ημέραν.

6 That night, darkness take it, —May it not rejoice among the days of the year, Into the number of months, let it not enter.

Την νύκτα εκείνην να κατακρατήση σκότος· να μη συναφθή με τας ημέρας του έτους· να μη εισέλθη εις τον αριθμόν των μηνών.

7 Lo! that night, be it barren, Let no joyous shouting enter therein:

Ιδού, έρημος να ήναι η νυξ εκείνη· φωνή χαρμόσυνος να μη επέλθη επ' αυτήν.

8 Let day-cursers denounce it, Those skilled in rousing the dragon of the sky:

Να καταρασθώσιν αυτήν οι καταρώμενοι τας ημέρας, οι έτοιμοι να ανεγείρωσι το πένθος αυτών.

9 Darkened be the stars of its twilight, —Let it wait for light, and there be none, neither let it see the eyelashes of the dawn:

Να σκοτισθώσι τα άστρα της εσπέρας αυτής· να προσμένη το φως, και να μη έρχηται· και να μη ίδη τα βλέφαρα της αυγής·

10 Because it closed not the doors of the womb wherein I was, and so hid trouble from mine eyes.

διότι δεν έκλεισε τας θύρας της κοιλίας της μητρός μου, και δεν έκρυψε την θλίψιν από των οφθαλμών μου.

11 Wherefore, in the womb, did I not die? From the womb, come forth and cease to breathe?

Διά τι δεν απέθανον από μήτρας; και δεν εξέπνευσα άμα εξήλθον εκ της κοιλίας;

12 For what reason, were there prepared for me—knees? and why—breasts, that I might suck?

Διά τι με υπεδέχθησαν τα γόνατα; ή διά τι οι μαστοί διά να θηλάσω;

13 Surely, at once, had I lain down, and been quiet, I had fallen asleep, then, had I been at rest:

Διότι τώρα ήθελον κοιμάσθαι και ησυχάζει· ήθελον υπνώττει· τότε ήθελον είσθαι εις ανάπαυσιν,

14 With kings, and counselors of the earth, who had built them pyramids:

μετά βασιλέων και βουλευτών της γης, οικοδομούντων εις εαυτούς ερημώσεις·

15 Or with rulers possessing, gold, —Who had filled their houses with silver:

ή μετά αρχόντων, οίτινες έχουσι χρυσίον, οίτινες εγέμισαν τους οίκους αυτών αργυρίου·

16 Or that, like an untimely birth hidden away, I had not come into being, like infants that never saw light:

ή ως εξάμβλωμα κεκρυμμένον δεν ήθελον υπάρχει, ως βρέφη μη ιδόντα φως.

17 There, the lawless, cease from raging, and there the toil-worn are at rest:

Εκεί οι ασεβείς παύουσιν από του να ταράττωσι, και εκεί αναπαύονται οι κεκοπιασμένοι·

18 At once are prisoners at peace, they hear not the voice of a driver:

εκεί αναπαύονται ομού οι αιχμάλωτοι· δεν ακούουσι φωνήν καταδυνάστου·

19 Small and great, there, they are, and, the slave, is free from his master.

εκεί είναι ο μικρός και ο μέγας· και ο δούλος, ελεύθερος του κυρίου αυτού.

20 Wherefore give, to the wretched, light? Or, life, to the embittered in soul?—

Διά τι εδόθη φως εις τον δυστυχή, και ζωή εις τον πεπικραμένον την ευχήν,

21 Who long for death, and it is not, And have digged for it, beyond hid treasures:

οίτινες ποθούσι τον θάνατον και δεν επιτυγχάνουσιν, αν και ανορύττωσιν αυτόν μάλλον παρά κεκρυμμένους θησαυρούς,

22 Who rejoice unto exultation, Are glad, when they can find the grave:

οίτινες υπερχαίρουσιν, υπερευφραίνονται, όταν εύρωσι τον τάφον;

23 To a man, whose way is concealed, And GOD hath straitly enclosed him?

Διά τι εδόθη φως εις άνθρωπον, του οποίου η οδός είναι κεκρυμμένη, και τον οποίον ο Θεός περιέκλεισε;

24 For, in the face of my food, my sighing, cometh in, and, poured out like the water, are my groans:

Διότι προ του φαγητού μου έρχεται ο στεναγμός μου, και οι βρυγμοί μου εκχέονται ως ύδατα.

25 For, a dread, I dreaded, and it hath come upon me, and, that from which I shrank, hath overtaken me.

Επειδή εκείνο, το οποίον εφοβούμην, συνέβη εις εμέ, και εκείνο, το οποίον ετρόμαζον, ήλθεν επ' εμέ.

26 I was not careless, nor was I secure, nor had I settled down, —when there came—consternation!

Δεν είχον ειρήνην ουδέ ανάπαυσιν ουδέ ησυχίαν· οργή επήλθεν επ' εμέ.