Job 29
1 And Job again took up his measure, and said,
Και εξηκολούθησεν ο Ιώβ την παραβολήν αυτού και είπεν·
2 Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
Ω να ήμην ως εις τους παρελθόντας μήνας, ως εν ταις ημέραις ότε ο Θεός με εφύλαττεν·
3 When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
ότε ο λύχνος αυτού έφεγγεν επί της κεφαλής μου, και διά του φωτός αυτού περιεπάτουν εν τω σκότει·
4 As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
καθώς ήμην εν ταις ημέραις της ακμής μου, ότε η εύνοια του Θεού ήτο επί την σκηνήν μου·
5 While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
ότε ο Παντοδύναμος ήτο μετ' εμού, και τα παιδία μου κύκλω μου·
6 When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
ότε έπλυνον τα βήματά μου με βούτυρον, και ο βράχος εξέχεε δι' εμέ ποταμούς ελαίου·
7 When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
ότε διά της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, ητοίμαζον την καθέδραν μου εν τη πλατεία
8 Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
Οι νέοι με έβλεπον και εκρύπτοντο· και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο.
9 Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες και έβαλλον χείρα επί το στόμα αυτών.
10 The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, και η γλώσσα αυτών εκολλάτο εις τον ουρανίσκον αυτών.
11 When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
Ότε το ωτίον ήκουε και με εμακάριζε, και ο οφθαλμός έβλεπε και εμαρτύρει υπέρ εμού·
12 Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν.
13 The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
Η ευλογία του απολλυμένου ήρχετο επ' εμέ· και την καρδίαν της χήρας εύφραινον.
14 Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
Εφόρουν δικαιοσύνην και ενεδυόμην την ευθύτητά μου ως επενδύτην και διάδημα.
15 Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
Ήμην οφθαλμός εις τον τυφλόν και πους εις τον χωλόν εγώ.
16 A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
Ήμην πατήρ εις τους πτωχούς, και την δίκην την οποίαν δεν εγνώριζον εξιχνίαζον.
17 And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.
18 Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
Τότε έλεγον, θέλω αποθάνει εν τη φωλεά μου και ως την άμμον θέλω πολλαπλασιάσει τας ημέρας μου.
19 My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
Η ρίζα μου ήτο ανοικτή προς τα ύδατα, και η δρόσος διενυκτέρευεν επί των κλάδων μου.
20 Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
Η δόξα μου ανενεούτο εν εμοί, και το τόξον μου εκρατύνετο εν τη χειρί μου.
21 To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
Με ηκροάζοντο προσέχοντες και εις την συμβουλήν μου εσιώπων.
22 After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
Μετά τους λόγους μου δεν προσέθετον ουδέν, και η ομιλία μου εστάλαζεν επ' αυτούς.
23 And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
Και με περιέμενον ως την βροχήν· και ήσαν κεχηνότες ως διά την όψιμον βροχήν.
24 I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
Εγέλων προς αυτούς, και δεν επίστευον· και την φαιδρότητα του προσώπου μου δεν άφινον να πέση.
25 I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
Εάν ηρεσκόμην εις την οδόν αυτών, εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς εν τω στρατεύματι, ως ο παρηγορών τους τεθλιμμένους.
