Job 14

1 Man that is born of a woman, is of few days, and full of trouble:

انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است.

2 As a flower, he cometh forth—and fadeth, He fleeth also as a shadow, and continueth not.

مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد.

3 And yet upon such a one as this, hast thou opened thine eye? And, him, wouldst thou bring into judgment with thee?

ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟

4 Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one!

چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟

5 If determined am his days, the number of his months, is with thee, Fixed times for him, thou hast appointed and he cannot go beyond.

روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد.

6 Look sway from him, that he may rest, Till he shall pay off, as a hireling, his day.

پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند.

7 Though there is—for a tree—hope, —if it should be cut down, that, again, it will grow, and, the tender branch thereof, will not cease;

برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند.

8 If its root, should become old in the earth, and, in the dust, its stock should die:

اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد.

9 Through the scent of water, it may break forth, and produce branches like a sapling,

10 Yet, man, dieth, and is prostrate, Yea the son of earth doth cease to breathe, and where is he?

ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند.

11 Waters, have failed from, the sea, and, a river, may waste and dry up;

همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

12 So, a man, hath lain down, and shall not arise, until there are no heavens, they shall not awake, nor be roused up out of their sleep.

13 Oh that, in hades, thou wouldst hide me! that thou wouldst keep me secret, until the turn of thine anger, that thou wouldst set for me a fixed time, and remember me: (Sheol h7585)

ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585)

14 If a man die, can he live again? All the days of my warfare, would I wait, until my relief should come: —

وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود.

15 Thou shouldst call, and, I, would answer thee, —For the work of thine own hand, thou shouldst long.

آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد.

16 For, now, my steps, thou countest, Thou wilt not pass over my sin:

مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت.

17 Sealed up in a bag, is my transgression, and thou hast glued over mine iniquity.

تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود.

18 But, in very deed, a mountain falling, will lie prostrate, or, a rock moved out of its place:

کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی.

19 Stones, have been hollowed out by waters, the floods thereof wash away the dust of the earth, and, the hope of mortal man, thou hast destroyed:

20 Thou dost overpower him utterly, and he departeth, Disfiguring his face, so, hast thou sent him away.

او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی.

21 His sons, come to honour, and he knoweth it not, Or they are brought low, and he perceiveth it not of them.

اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود.

22 But, his flesh, for himself, is in pain, and, his soul, for himself, doth mourn.

نصیب انسان فقط اندوه و درد است.