Psalms 2

1 Why do the nations rage, and the peoples imagine a vain thing?

Διά τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια;

2 The kings of the earth set themselves, and the rulers take counsel together, against the LORD, and against his anointed, [saying],

Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες,

3 Let us break their bands asunder, and cast away their cords from us.

Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ' ημών τας αλύσεις αυτών.

4 He that sitteth in the heavens shall laugh: the Lord shall have them in derision.

Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Κύριος θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς.

5 Then shall he speak unto them in his wrath, and vex them in his sore displeasure:

Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς.

6 Yet I have set my king upon my holy hill of Zion.

Αλλ' εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.

7 I will tell of the decree: the LORD said unto me, Thou art my son; this day have I begotten thee.

Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα· ο Κύριος είπε προς εμέ, Υιός μου είσαι σύ· εγώ σήμερον σε εγέννησα·

8 Ask of me, and I will give thee the nations for thine inheritance, and the uttermost parts of the earth for thy possession.

Ζήτησον παρ' εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γής·

9 Thou shalt break them with a rod of iron; thou shalt dash them in pieces like a potter’s vessel.

θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς.

10 Now therefore be wise, O ye kings: be instructed, ye judges of the earth.

Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης.

11 Serve the LORD with fear, and rejoice with trembling.

Δουλεύετε τον Κύριον εν φόβω και αγάλλεσθε εν τρόμω.

12 Kiss the son, lest he be angry, and ye perish in the way, for his wrath will soon be kindled. Blessed are all they that put their trust in him.

Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού. Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ' αυτόν.