Job 7
1 Is there not a war-service for man on the earth? Are not his days as the days of a hireling?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 As a servant panteth for the shade, And as a hireling looketh for his wages,
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 So am I made to possess months of affliction, And wearisome nights are appointed for me.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 If I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? And I am full of restlessness until the dawning of the day.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 My flesh is clothed with worms, and clods of dust; My skin is broken and become loathsome.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 My days are swifter than a weaver's shuttle; They pass away without hope.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 O remember that my life is a breath; That mine eye shall no more see good!
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 The eye of him that hath seen me shall see me no more; Thine eyes shall look for me, but I shall not be.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
9 As the cloud dissolveth and wasteth away, So he that goeth down to the grave shall arise no more; (Sheol h7585)
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 No more shall he return to his house, And his dwelling-place shall know him no more.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Therefore I will not restrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Am I a sea, or a sea-monster, That thou settest a watch over me?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 When I say, My bed shall relieve me, My couch shall ease my complaint,
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 Then thou scarest me with dreams, And terrifiest me with visions;
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 So that my soul chooseth strangling, Yea, death, rather than these my bones.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 I am wasting away; I shall not live alway: Let me alone, for my days are a vapor!
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 What is man, that thou shouldst make great account him, And fix thy mind upon him?—
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 That thou shouldst visit him every morning, And prove him every moment?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 How long ere thou wilt look away from me, And let me alone, till I have time to breathe?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 If I have sinned, what have I done to thee, O thou watcher of men! Why hast thou set me up as thy mark, So that I have become a burden to myself?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 And why dost thou not pardon my transgression, And take away mine iniquity? For soon shall I sleep in the dust; And, though thou seek me diligently, I shall not be.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
