Job 10

1 I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.

2 I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!

Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?

3 Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?

Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?

4 Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?

Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?

5 Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,

Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;

6 That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,

Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?

7 Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?

Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.

8 Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?

Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.

9 O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?

Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?

10 Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;

Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?

11 With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;

Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.

12 Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:

Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.

13 Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.

I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.

14 If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.

Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.

15 If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.

Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;

16 If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.

Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.

17 Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.

Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.

18 Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;

Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!

19 I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.

Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!

20 Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,

Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;

21 Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,

Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;

22 The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.

Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.