Psalms 74
1 “A Maskil of Assaph.” Why, O God, hast thou cast us off for ever? why will thy anger smoke against the flock of thy pasture?
Een leerdicht van Asaf. O God, waarom zoudt Gij ons voor altijd verstoten, Zou uw toorn blijven woeden tegen de kudde uwer weide?
2 Remember thy congregation, which thou didst acquire of old; which thou didst redeem as the tribe of thy inheritance: this mount Zion, whereon thou hast dwelt.
Gedenk toch uw volk, dat Gij U eens hebt verworven, De stam, die Gij hebt verlost als uw erfdeel, De Sionsberg, Die Gij U tot woonplaats verkoost!
3 Lift up thy steps unto the perpetual heaps of ruins: the enemy hath ill-used every thing in the sanctuary.
Ach, richt toch uw schreden naar de onherstelbare puinen; Heel het heiligdom is door den vijand vernield.
4 Thy adversaries have roared in the midst of thy places of assembly: they have set up their signs for signs.
Uw haters joelden in uw heilige tent, En hebben er hun banieren geplant.
5 [The enemy] is known as one that lifteth up high axes against the thickets of a forest.
Ze hakten de friezen boven de ingangen stuk, Zoals een bijl in het kreupelhout woedt.
6 And now they hew in pieces the carved work thereof altogether with hatchets and hammers.
Ze hebben het drijfwerk in stukken geslagen, Met bijl en houweel het vernield;
7 They have set on fire thy sanctuary; to the ground have they profaned the dwelling-place of thy name.
Uw heiligdom in brand gestoken, De woonplaats van uw Naam tot de grond toe ontwijd.
8 They have said in their heart, We will oppress them altogether: they have burnt up all the places of assembly of God in the land.
Ze zeiden: "Wij zullen alles verwoesten, Alle godshuizen verbranden door ‘t hele land!"
9 Our signs do we not see: there is no more any prophet: and there is no one among us that knoweth how long.
Wij zien geen voortekens meer, en er is geen profeet, Niemand onder ons, die kan zeggen: Hoelang nog!
10 How long, O God, shall the adversary utter defiance? shall the enemy blaspheme thy name for ever?
Ja, hoelang nog, o God, zal de vijand U honen, De vijand maar altijd uw Naam blijven lasteren?
11 Why withdrawest thou thy hand, and thy right hand? [draw it] out of thy bosom—exterminate [them];
Waarom trekt Gij uw hand van ons terug, En houdt Gij uw rechter in uw boezem verborgen?
12 Since [thou] God art my King from olden days, working salvation in the midst of the earth.
Gij zijt toch van ouds onze Koning, o God, Die op aarde altijd de zege bevocht:
13 It was thou that didst divide by thy strength the sea: thou brokest in pieces the heads of the crocodiles on the waters.
Gij hebt de zee opgezweept door uw kracht, Op het water de schedels der draken verpletterd;
14 Thou didst crush the heads of leviathan, and gavest them as food to the people inhabiting the wilderness.
Gij hebt Liwjatan zijn koppen verbrijzeld, En hem een prooi der jakhalzen gemaakt.
15 Thou didst cleave fountain and stream: thou didst dry up ever-flowing rivers.
Gij liet bronnen en beken ontspringen, Maar eeuwige stromen verdrogen.
16 Thine is the day and thine is the night: it is thou who hast prepared the luminary and the sun.
Door U kwam de dag, door U kwam de nacht, Gij hebt de maan en de zon haar plaatsen bereid.
17 It is thou who hast set up all the boundaries of the earth: summer and winter—thou thyself hast formed them.
Gij hebt al de grenzen der aarde gesteld, Zomer en winter, Gij hebt ze gemaakt!
18 Remember this, that the enemy hath defied the Lord, and that a worthless foolish people have blasphemed thy name.
Denk aan dit alles, o Jahweh, als de vijand blijft honen, Een waanzinnig volk uw Naam blijft lasteren!
19 Oh give not up unto the multitude of enemies the soul of thy turtle-dove: the congregation of thy afflicted do not thou forget for ever.
Geef, die U loven, niet prijs aan de beesten, En vergeet uw ongelukkigen niet voor altoos.
20 Look unto the covenant; for the dark places of the earth are full of habitations of violence.
Zie neer op uw verbond, en houd het gestand: Het rampzalige Land is een oord van verdrukking!
21 Oh let not the oppressed return confounded: let the poor and needy praise thy name.
Laat de vertrapte niet onverhoord gaan, Maar de verdrukte en arme uw Naam verheerlijken.
22 Arise, O God, plead thy own cause: remember thy defiance from the worthless fool all the day.
Sta op, o God, en verdedig uw zaak, Gedenk, hoe die dwazen U steeds blijven honen;
23 Forget not the voice of thy adversaries: the tumult of those that rise up against thee ascendeth continually.
Vergeet het geschreeuw van uw vijanden niet, Het geloei van uw haters, dat altijd maar raast!
