Job 7
1 Is there not a limited time of service to a mortal upon the earth? Are not his days also like the days of a hired laborer?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 As a servant eagerly longeth for the shadow, and as a hired laborer hopeth for his reward:
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 So was I compelled to possess months of vanity, and nights of trouble were counted out unto me.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 When I He down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am wearied with tossings about till the dawn of day.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 My flesh is covered with worms and clods of dust: my skin is burst open, and become loathsome.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 My days hasten away more swiftly than a weaver's shuttle, and they come to an end in the absence of hope.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Oh remember that nothing but a breath is my life; that my eye will not again see happiness;
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 The eye of him that seeth me now will not behold me again: [thou fixest] thy eyes upon me, and I am no more.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
9 As the cloud vanisheth and passeth away: so will he that goeth down to the nether world not come up again. (Sheol h7585)
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 He will return no more to his house, and his place will not recognize him any more.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Therefore will I also not restrain my mouth: I will speak in the anguish of my spirit: I will complain in the bitterness of my soul.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Am I a sea, or a monster, that thou settest a watch over me?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 For should I say, My bed shall comfort me, my couch shall help me bear my complaint:
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 Then wouldst thou frighten me with dreams, and with visions wouldst thou terrify me;
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 So that my soul would choose strangling, death rather than these limbs of mine.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 I loathe it; I cannot live for ever: let me alone; for my days are but nought.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 What is the mortal, that thou shouldst make him great? and that thou shouldst direct thy heart toward him?
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 And that thou shouldst visit him every morning, probe him every moment?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 How long wilt thou not turn thy regard from me, nor let; me loose till I swallow down my spittle?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 If I have sinned, what [injury] can I cause unto thee, O thou Guardian of men? why hast thou set me as an object for thee to strike at, so that I am become a burden to myself?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 And why wilt thou not forgive my transgression, and let my iniquity pass away? for soon must I lie down in the dust; and thou wilt seek for me, but I shall be no more.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
