Job 6
1 Then answered Job, and said,
Job antwoordde, en sprak:
2 Oh that my vexation could be truly weighed, and my calamity; oh that men might lift it up in the balances at once!
Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
3 For now it is already heavier than the sand of the sea: therefore are my words confused.
Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
4 For the arrows of the Almighty are within me, the poison whereof my spirit drinketh it: the terrors of God set themselves in array against me.
Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
5 Doth the wild ass bray over the grass? or loweth the ox over his fodder?
Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
6 Is ever tasteless food eaten without salt? or is there any flavor in the white of an egg?
Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
7 My soul refuseth to touch them: they are unto me like disgusting food.
Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
8 Oh that some one would grant the accomplishment of my request; and that God would grant me the fulfillment of my hope!
Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
9 Yea, that it would please God that he might crush me: that he would let loose his hand, and make an end of me!
Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
10 Then would this be still my comfort; yea, I would rejoice in my pain while be would not spare: that I have not gainsaid the commands of the Holy One.—
Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
11 What is my strength, that I should wait? and what my end, that I should yet longer retain my patience?
Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
12 Is the strength of stones my strength? or is my flesh brazen?
Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
13 Truly, am I not without my help in me? and is not wise counsel driven far away from me?
Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
14 As though I were one who refuseth kindness to his friend, and forsaketh the fear of the Almighty:
Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
15 My brothers are treacherous as a brook, like flowing brooks they pass along;
Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
16 Which are made turbid by reason of the ice, wherein the snow hideth itself;
Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
17 At the time when they feel the warmth, they vanish; when it is hot, they are quenched out of their place.
Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
18 The paths of their course wind themselves along; they go in the wilderness and are lost.
Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
19 The caravans of Thema look hither, the travelling companies Sheba hope for them;
De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
20 But they stand ashamed because they had trusted; they come thither and are made to blush.
Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
21 For truly now ye are like such a one: ye see my terrible state and are afraid.
Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
22 Have I then ever said, Give me something, and out of your property offer a bribe in my behalf?
Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
23 And deliver me from the hand of the adversary? and redeem from the hand of tyrants?
Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
24 Teach me, and I will indeed remain silent; and wherein I erred give me to understand.
Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
25 How pleasant are straightforward words! but what doth arguing prove?
Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
26 Do ye think to reprove words, and [to regard] as wind the speeches of one that is despairing?
Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
27 Yea, ye would cast any thing upon the fatherless, and ye would dig a pit against your friend.
Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
28 But now, if it please you, turn yourselves toward me, and [say] whether I would lie before your face.
Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
29 Reflect again, I pray you, there will be no wrong: yea, reflect once more, my righteousness [will be found] therein.
Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
30 Is there any wrong on my tongue? or should my palate not understand [if I spoke] what is iniquitous?
Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
