Job 17
1 My spirit is broken, my days are cut short, the grave is ready for me.
Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
2 Yet truly those that mock are with me, and on their offendings must my eye rest.
Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
3 And thou, [Creator!] attend, I pray thee, be my surety with thyself: who else is there that would strike hands with me?
Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
4 For thou hast concealed their heart against intelligence: therefore art thou not exalted [through them].
Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
5 Every one of them speaketh deceptively to his friends: may also the eyes of his children fail.
Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
6 And he hath placed me here as a by-word unto nations; and I become openly as a place of abomination.
Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
7 Therefore is my eye dim from vexation, and my limbs are all of them like a shadow.
Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
8 Upright men must be astonished at this, and the innocent must arouse himself against the hypocrite.
De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
9 Yet will the righteous hold firmly on to his way; and he that is clean of hands will acquire additional strength.
Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
10 But all of you, do only return, and come but [to me]: and yet I shall not find among you one wise man.
En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
11 My days are past, my resolves are broken off, [even the thoughts]—the possessions of my heart.
Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
12 These would change the night into day, the light as near in the presence of darkness.—
Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
13 When I hope for the nether world as my house; in the darkness have I spread my couch; (Sheol h7585)
Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
14 When I call to corruption, Thou art my father: Thou art my mother, and my sister, to the worms.
Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
15 Ay, where is then my hope? as for my hope, who will see it [fulfilled]?
Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
