Job 10
1 My soul is disgusted with my life; I will give free vent to my complaint over myself; I will speak in the bitterness of my soul.
Ik walg nu toch van het leven, En laat dus de vrije loop aan mijn klagen; Ik spreek in de bitterheid van mijn ziel,
2 I will say unto God, Do not condemn me; let me know for what cause thou contendest against me.
En zeg tot God: Behandel mij niet als een schuldige; Laat mij weten, waarom Gij tegen mij strijdt!
3 Is it well for thee that thou shouldst oppress, that thou shouldst reject the labor of thy hands, and shed light upon the counsel of the wicked?
Brengt het U voordeel, dat Gij verdrukt, Dat Gij het werk uwer handen verwerpt, Maar de plannen der bozen begunstigt?
4 Hast thou eyes of flesh? or wilt thou see as a mortal seeth?
Hebt Gij ogen van vlees, Ziet Gij, zoals mensen dat doen;
5 Are thy days as the days of a mortal, or are thy years as the days of a man,
Zijn uw dagen als die van een sterveling, Uw jaren als de levensduur van een mens:
6 That thou inquirest after my iniquity, and searchest after my sin?
Dat Gij op zoek zijt naar mijn schuld, En naar mijn zonden blijft vorsen,
7 Still it is within thy knowledge that I am not wicked, and there is none that can deliver me out of thy hand.
Ofschoon Gij weet, dat ik niet schuldig ben, En niemand mij uit uw hand kan redden?
8 Thy hands have carefully fashioned me and made me; every thing is in harmony all round about; and yet thou dost destroy me!
Uw eigen handen hebben mij gevormd en gewrocht, En nu zoudt Gij me weer gaan vernielen?
9 Remember, I beseech thee, that as though I were clay hast thou made me; and wilt thou cause me to return again unto the dust?
Bedenk toch, dat Gij mij als leem hebt gekneed: En Gij voert mij terug naar het stof?
10 Behold, like milk didst thou pour me out, and like cheese didst thou curdle me.
Hebt Gij me niet als melk laten vloeien, En als kaas laten stremmen;
11 With skin and flesh didst thou clothe me, and with bones and sinews didst thou cover me.
Mij niet bekleed met huid en met vlees, Met beenderen en spieren samengeweven?
12 Life and kindness didst thou grant me, and thy providence watched over my spirit.
In uw goedheid hebt Gij mij het leven geschonken Uw zorg heeft mijn adem bewaakt,
13 And yet these things hadst thou treasured up in thy heart: I know that this was [resolved] within thee.
Maar dit was uw heimelijke toeleg daarbij, Ik weet, dat Gij dit hadt besloten:
14 If I have sinned, then dost thou watch me, and from my iniquity thou wilt not declare me guiltless.
Als ik zondigde, mij in het oog te houden, En mij mijn misdaad niet te vergeven;
15 If I be wicked, woe unto me: and if I be righteous, I can still not lift up my head; I am sated with disgrace, and ever seeing my affliction;
Was ik schuldig: Wee mij! En was ik onschuldig, Toch zou ik mijn hoofd niet mogen verheffen, Zat van smaad en gedrenkt met ellende!
16 And it constantly increaseth; like a fierce lion dost thou hunt for me; and again thou showest thyself continually wonderful on me;
Hief ik het op, Gij zoudt jacht op mij maken, als een luipaard, Mij telkens uw wondere macht laten voelen,
17 Thou ever renewest thy witnesses against me, and causest thy indignation to grow strong against me; changes and multitudes [of sufferings] are around me.
Uw vijandschap jegens mij weer vernieuwen; Gij zoudt uw toorn op mij nog verdubbelen, Gij riept troepen en legers tegen mij op!
18 Wherefore then didst thou bring me forth out of the womb? Oh that I had perished, and that no eye had seen me!
Waarom hebt Gij mij dan uit de schoot laten komen, Gaf ik de geest niet, eer een oog mij aanschouwde?
19 That I were as though I had not been, —had been borne from the womb to the grave.
Dan was ik nu, als had ik nimmer bestaan, En was van de schoot naar het graf gedragen.
20 Lo! my days are but few: cease, then, withdraw from me [thy hand], that I may recover my cheerfulness a little.
Ach, mijn levensdagen zijn maar gering, Laat mij met rust, dat ik een weinig vreugde beleef,
21 Before I go, and return not, to the land of darkness and the shadow of death,
Eer ik heenga, vanwaar ik niet terugkom, Naar het land van duisternis en schaduw des doods;
22 A land of utter gloom, as of the darkness of the shadow of death, without any order, and the light of which is like utter gloom.
Naar het sombere land, waar wanorde heerst, De dag als een stikdonkere nacht!
