Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat down, yes, we wept, when we remembered Zion.

Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon.

2 We hanged our harps on the willows in the middle thereof.

Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.

3 For there they that carried us away captive required of us a song; and they that wasted us required of us mirth, saying, Sing us one of the songs of Zion.

A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni, ( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości, ) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich,

4 How shall we sing the LORD’s song in a strange land?

Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?

5 If I forget you, O Jerusalem, let my right hand forget her cunning.

Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja.

6 If I do not remember you, let my tongue stick to the roof of my mouth; if I prefer not Jerusalem above my chief joy.

Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje.

7 Remember, O LORD, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Raze it, raze it, even to the foundation thereof.

Wspomnij, Panie! na synów Edomskich, i na dzień Jeruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcie aż do gruntu w nim.

8 O daughter of Babylon, who are to be destroyed; happy shall he be, that rewards you as you have served us.

O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła.

9 Happy shall he be, that takes and dashes your little ones against the stones.

Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dziatki twe o skałę.