Psalms 102

1 The prayer of the poor man, when he was anxious, and poured out his supplication before the Lord. Hear, O Lord, my prayer: and let my cry come to thee.

دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده!

2 Turn not away thy face from me: in the day when I am in trouble, incline thy ear to me. In what day soever I shall call upon thee, hear me speedily.

وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما!

3 For my days are vanished like smoke: and my bones are grown dry like fuel for the fire.

عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد.

4 I am smitten as grass, and my heart is withered: because I forgot to eat my bread.

دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام.

5 Through the voice of my groaning, my bone hath cleaved to my flesh.

با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است.

6 I am become like to a pelican of the wilderness: I am like a night raven in the house.

همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام.

7 I have watched, and am become as a sparrow all alone on the housetop.

مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود.

8 All the day long my enemies reproached me: and they that praised me did swear against me.

هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند.

9 For I did eat ashes like bread, and mingled my drink with weeping.

به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی.

10 Because of thy anger and indignation: for having lifted me up thou hast thrown me down.

11 My days have declined like a shadow, and I am withered like grass.

عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام.

12 But thou, O Lord, endurest for ever: and thy memorial to all generations.

اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند.

13 Thou shalt arise and have mercy on Sion: for it is time to have mercy on it, for the time is come.

تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی.

14 For the stones thereof have pleased thy servants: and they shall have pity on the earth thereof.

بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند!

15 And the Gentiles shall fear thy name, O Lord, and all the kings of the earth thy glory.

قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد.

16 For the Lord hath built up Sion: and he shall be seen in his glory.

او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد.

17 He hath had regard to the prayer of the humble: and he hath not despised their petition.

به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود.

18 Let these things be written unto another generation: and the people that shall be created shall praise the Lord:

آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند:

19 Because he hath looked forth from his high sanctuary: from heaven the Lord hath looked upon the earth.

«خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.»

20 That he might hear the groans of them that are in fetters: that he might release the children of the slain:

21 That they may declare the name of the Lord in Sion: and his praise in Jerusalem;

بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد.

22 When the people assemble together, and kings, to serve the Lord.

23 He answered him in the way of his strength: Declare unto me the fewness of my days.

خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است.

24 Call me not away in the midst of my days: thy years are unto generation and generation.

ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی!

25 In the beginning, O Lord, thou foundedst the earth: and the heavens are the works of thy hands.

تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی.

26 They shall perish but thou remainest: and all of them shall grow old like a garment: And as a vesture thou shalt change them, and they shall be changed.

آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند.

27 But thou art always the selfsame, and thy years shall not fail.

اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد.

28 The children of thy servants shall continue: and their seed shall be directed for ever.

فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد.