Job 7
1 The life of man upon earth is a warfare, and his days are like the days of a hireling.
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 As a servant longeth for the shade, as the hireling looketh for the end of his work;
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 So I also have had empty months, and have numbered to myself wearisome nights.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 If I lie down to sleep, I shall say: When shall arise? and again I shall look for the evening, and shall be filled with sorrows even till darkness.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 My flesh is clothed with rottenness and the filth of dust, my skin is withered and drawn together.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 My days have passed more swiftly than the web is cut by the weaver, and are consumed without any hope.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Remember that my life is but wind, and my eyes shall not return to see good things.
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 Nor shall the sight of man behold me: thy eyes are upon me, and I shall be no more.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
9 As a cloud is consumed, and passeth away: so he that shall go down to hell shall not come up. (Sheol h7585)
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 Nor shall he return my more into his house, neither shall his place know him any more.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Wherefore I will not spare my month, I will speak in the affliction of my spirit: I will talk with the bitterness of my soul.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Am I a sea, or a whale, that thou hast enclosed me in a prison?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 If I say: My bed shall comfort me, and I shall be relieved speaking with myself on my couch:
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 Thou wilt frighten me with dreams and terrify me with visions.
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 So that my soul rather chooseth hanging, and my bones death.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 I have done with hope, I shall now live no longer: spare me, for my days are nothing.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 What is a man that thou shouldst magnify him? or why dost thou set thy heart upon him?
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 Thou visitest him early in the morning, and thou provest him suddenly.
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 How long wilt thou not spare me, nor suffer me to swallow down my spittle?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 I have sinned: what shall I do to thee, O keeper of men? why hast thou set me opposite to thee, and I am become burdensome to myself?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 Why dost thou not remove my sin, and why dost thou not take away my iniquity? Behold now I shall sleep in the dust: and if thou seek me in the morning, I shall not be.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
