Job 7
1 The life of man upon earth is a warfare, and his days are like the days of a hireling.
| زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست. |
2 As a servant longeth for the shade, as the hireling looketh for the end of his work;
| مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد. |
3 So I also have had empty months, and have numbered to myself wearisome nights.
| ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است. |
4 If I lie down to sleep, I shall say: When shall arise? and again I shall look for the evening, and shall be filled with sorrows even till darkness.
| شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم. |
5 My flesh is clothed with rottenness and the filth of dust, my skin is withered and drawn together.
| بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. |
6 My days have passed more swiftly than the web is cut by the weaver, and are consumed without any hope.
| روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود. |
7 Remember that my life is but wind, and my eyes shall not return to see good things.
| به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید. |
8 Nor shall the sight of man behold me: thy eyes are upon me, and I shall be no more.
| چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
9 As a cloud is consumed, and passeth away: so he that shall go down to hell shall not come up. (Sheol h7585)
| کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585) |
10 Nor shall he return my more into his house, neither shall his place know him any more.
| تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید. |
11 Wherefore I will not spare my month, I will speak in the affliction of my spirit: I will talk with the bitterness of my soul.
| پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم. |
12 Am I a sea, or a whale, that thou hast enclosed me in a prison?
| مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟ |
13 If I say: My bed shall comfort me, and I shall be relieved speaking with myself on my couch:
| حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی. |
14 Thou wilt frighten me with dreams and terrify me with visions.
15 So that my soul rather chooseth hanging, and my bones death.
| برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم. |
16 I have done with hope, I shall now live no longer: spare me, for my days are nothing.
| از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست. |
17 What is a man that thou shouldst magnify him? or why dost thou set thy heart upon him?
| انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟ |
18 Thou visitest him early in the morning, and thou provest him suddenly.
| هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟ |
19 How long wilt thou not spare me, nor suffer me to swallow down my spittle?
| چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟ |
20 I have sinned: what shall I do to thee, O keeper of men? why hast thou set me opposite to thee, and I am become burdensome to myself?
| ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟ |
21 Why dost thou not remove my sin, and why dost thou not take away my iniquity? Behold now I shall sleep in the dust: and if thou seek me in the morning, I shall not be.
| چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
