Job 10

1 My soul is weary of my life, I will let go my speech against myself, I will speak in the bitterness of my soul.

Ang aking kaluluwa ay nalulunos sa aking buhay; aking palalayain ang aking daing; ako'y magsasalita sa kapaitan ng aking kaluluwa.

2 I will say to God: Do not condemn me: tell me why thou judgest me so.

Sasabihin ko sa Dios: Huwag mo akong hatulan; ipakilala mo sa akin kung bakit nakikipagtalo ka sa akin.

3 Doth it seem good to thee that thou shouldst calumniate me, and oppress me, the work of thy own hands, and help the counsel of the wicked?

Mabuti ba sa iyo na ikaw ay mamighati, na iyong itakuwil ang gawa ng iyong mga kaaway, at iyong pasilangin ang payo ng masama?

4 Hast thou eyes of flesh: or, shalt thou see as man seeth?

Ikaw ba'y may mga matang laman, o nakakakita ka bang gaya ng pagkakita ng tao?

5 Are thy days as the days of man, and are thy years as the times of men:

Ang iyo bang mga kaarawan ay gaya ng mga kaarawan ng tao, o ang iyong mga taon ay gaya ng mga kaarawan ng tao,

6 That thou shouldst inquire after my iniquity, and search after my sin?

Upang ikaw ay magsiyasat ng aking kasamaan, at magusisa ng aking kasalanan,

7 And shouldst know that I have done no wicked thing, whereas there is no man that can deliver out of thy hand.

Bagaman iyong nalalaman na ako'y hindi masama; at walang makapagliligtas sa iyong kamay?

8 Thy hands have made me, and fashioned me wholly round about, and dost thou thus cast me down headlong on a sudden?

Ang iyong mga kamay ang siyang lumalang at nagbigay anyo sa akin sa buong palibot; gayon ma'y pinahihirapan mo ako.

9 Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay, and thou wilt bring me into dust again.

Iyong alalahanin, isinasamo ko sa iyo, na ako'y iyong binigyang anyo na gaya ng putik; at iuuwi mo ba ako uli sa pagkaalabok?

10 Hast thou not milked me as milk, and curdled me like cheese?

Hindi mo ba ako ibinuhos na parang gatas, at binuo mo akong parang keso?

11 Thou hast clothed me with skin and flesh: thou hast put me together with bones and sinews:

Ako'y binihisan mo ng balat at laman, at sinugpong mo ako ng mga buto at mga litid.

12 Thou hast granted me life and mercy, and thy visitation hath preserved my spirit.

Ako'y pinagkalooban mo ng buhay at kagandahang-loob, at pinamalagi ang aking diwa ng iyong pagdalaw.

13 Although thou conceal these things in thy heart, yet I know that thou rememberest all things.

Gayon ma'y ang mga bagay na ito ay iyong ikinubli sa iyong puso; talastas ko na ito'y sa iyo:

14 If I have sinned and thou hast spared me for an hour: why dost thou not suffer me to be clean from my iniquity?

Kung ako'y magkasala, iyo nga akong tinatandaan, at hindi mo ako patatawarin sa aking kasamaan.

15 And if I be wicked, woe unto me: and if just, I shall not lift up my head, being filled with affliction and misery.

Kung ako'y maging masama, sa aba ko; at kung ako'y maging matuwid, hindi ko man itataas ang aking ulo; yamang puspos ng kakutyaan, at ng pagmamasid niring kadalamhatian.

16 And for pride thou wilt take me as a lioness, and returning thou tormentest me wonderfully.

At kung ang aking ulo ay mataas, iyong hinuhuli akong parang leon: at napakikita ka uling kagilagilalas sa akin.

17 Thou renewest thy witnesses against me, and multipliest thy wrath upon me, and pains war against me.

Iyong binabago ang iyong mga pagsaksi laban sa akin, at dinaragdagan mo ang iyong galit sa akin; paninibago at pakikipagbaka ang sumasaakin.

18 Why didst thou bring me forth out of the womb: O that I had been consumed that eye might not see me!

Bakit mo nga ako inilabas mula sa bahay-bata? Napatid sana ang aking hininga, at wala nang matang nakakita pa sa akin.

19 I should have been as if I had not been, carried from the womb to the grave.

Ako sana'y naging parang hindi nabuhay; nadala sana ako mula sa bahay-bata hanggang sa libingan,

20 Shall not the fewness of my days be ended shortly? suffer me, therefore, that I may lament my sorrow a little:

Hindi ba kaunti ang aking mga araw? paglikatin mo nga, at ako'y iyong bayaan, upang ako'y maginhawahan ng kaunti,

21 Before I go, and return no more, to a land that is dark and covered with the mist of death:

Bago ako manaw doon na hindi ako babalik, sa lupain ng kadiliman at ng lilim ng kamatayan;

22 A land of misery and darkness, where the shadow of death, and no order, but everlasting horror dwelleth.

Ang lupain na dilim, na gaya ng salimuot na kadiliman; lupain ng lilim ng kamatayan, na walang anomang ayos, at doon sa ang liwanag ay gaya ng salimuot na kadiliman.