Job 30
1 But now, those younger in years scorn me, whose fathers I would not have seen fit to place with the dogs of my flock,
Ngayon ang mga mas nakababata sa akin ay walang maidulot kundi pangungnutya sa akin - ang mga kabataang lalaking ito na ang mga ama ay gusto kong tanggihang magtrabaho katabi ng mga aso sa aking kawan.
2 the strength of whose hands was nothing to me, and they were considered unworthy of life itself.
Tunay nga, ang lakas ng mga kamay ng kanilang mga ama - paano nito ako matutulungan - mga lalaki na kung saan ang lakas ng kanilang kaganapan sa gulang ay naglaho na?
3 They were barren from poverty and hunger; they gnawed in solitude, layered with misfortune and misery.
Sila ay mga payat dahil sa kahirapan at kagutuman, ngumangatngat sila sa tuyong lupa sa kadiliman ng ilang at kapanglawan.
4 And they chewed grass and the bark from trees, and the root of junipers was their food.
Namitas sila ng halaman ng soltwot at mga dahon ng palumpong; ang mga ugat ng puno ng tambo ang kanilang pagkain.
5 They took these things from the steep valleys, and when they discovered one of these things, they rushed to the others with a cry.
Pinalayas sila mula sa mga tao na sumigaw sa kanila na parang isang tao na sinisigawan ang isang magnanakaw.
6 They lived in the parched desert and in caves underground or above the rocks.
Kaya kinailangan nilang manirahan sa ilog lambak, sa mga lungga ng lupa at ng mga bato.
7 They rejoiced among these kinds of things, and they considered it delightful to be under thorns.
Sa mga palumpong, umungal sila tulad ng mga asno; sa ilalim ng mga palumpong nagtitipon-tipon sila.
8 These are the sons of foolish and base men, not even paying any attention to the land.
Sila ay mga inapo ng mga hangal; tunay nga, na walang kwentang mga tao; pinalayas sila sa lupain sa pamamagitan ng mga pamalo.
9 Now I become their song, and I have been made into their proverb.
Pero ngayon, para sa kanilang mga anak, naging paksa ako ng isang kanta ng pangungutya; tunay nga, naging isang katatawanan ako sa kanila.
10 They loathe me, and so they flee far from me, and they are not reluctant to spit in my face.
Kinasusuklaman nila ako at hindi lumalapit sa akin; hindi sila nag-aatubiling dumura sa aking mukha.
11 For he has opened his quiver and has afflicted me, and he has placed a bridle in my mouth.
Dahil tinanggal ng Diyos ang lubid ng aking pana at pinahirapan ako, kaya sa harapan ko ay nawawala ang lahat ng pagpipigil sa sarili ng mga taong ito.
12 Immediately, upon rising, my calamities rise up to the right. They have overturned my feet and have pressed me down along their way like waves.
Sa aking kanang kamay naghimagsik ang magulong pulutong ng mga tao; itinaboy nila ako at itinambak laban sa akin ang kanilang punso ng paglusob.
13 They have diverted my journeys; they have waited to ambush me, and they have prevailed, and there was no one who might bring help.
Sinisira nila ang aking landas; Itinutulak nila ang kapahamakan para sa akin, mga lalaki na walang sinumang makapipigil.
14 They have rushed upon me, as when a wall is broken or a gate opened, and they have been pulled down into my miseries.
Sinasalakay nila ako tulad ng isang hukbo sa pamamagitan ng isang malaking butas sa pader ng lungsod; sa gitna ng pagkawasak gumulong sila sa akin.
15 I have been reduced to nothing. You have taken away my desire like a wind, and my health has passed by like a cloud.
Nilukuban ako ng malaking takot; itinaboy ang aking karangalan na parang ng hangin; naglaho ang aking kasaganaan na parang isang ulap.
16 But now my soul withers within myself, and the days of affliction take hold of me.
Ngayon ang buhay ko ay ibinubuhos mula sa akin. Hinawakan ako ng maraming araw ng pagdurusa.
17 At night, my bone is pierced with sorrows, and those who feed on me, do not sleep.
Sa gabi sinasaksak ang aking mga buto sa loob ng aking katawan; ang mga sakit na nagpapahirap sa akin ay walang kapahingahan.
18 By the sheer number of them my clothing is worn away, and they have closed in on me like the collar of my coat.
Hinablot ng malakas na pwersa ng Diyos ang aking kasuotan; binalutan ako nito tulad ng kwelyo ng aking tunika.
19 I have been treated like dirt, and I have been turned into embers and ashes.
Inihagis niya ako sa putik; Naging tulad ako ng alabok at mga abo.
20 I cry to you, and you do not heed me. I stand up, and you do not look back at me.
Umiiyak ako sa iyo, Diyos, pero hindi mo ako sinasagot; tumatayo ako pero tinitingnan mo lang ako.
21 You have changed me into hardness, and, with the hardness of your hand, you oppose me.
Nagbago ka na at naging malupit sa akin; sa kapangyarihan ng iyong kamay ay pinapahirapan mo ako.
22 You have lifted me up, and, placing me as if on the wind, you have thrown me down powerfully.
Itinaas mo ako sa hangin at dinulot na tangayin ako nito; tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 I know that you will hand me over to death, where a home has been established for all the living.
Dahil alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan, sa bahay na nakatadhana para sa lahat ng mga buhay na bagay.
24 Truly, then, you do not extend your hand in order to consume them, and if they fall down, you will save them.
Pero, wala bang umaabot ng kaniyang kamay para humingi ng tulong kapag siya ay bumabagsak? Wala bang nasa kaguluhan na nagmakaawa para sa tulong?
25 Once, I wept over him who was afflicted, and my soul had compassion on the poor.
Hindi ba ako umiyak para sa kaniya na nasa kaguluhan? Hindi ba ako nagdalamhati para sa taong nangangailangan?
26 I expected good things, but evil things have come to me. I stood ready for light, yet darkness burst forth.
Nang naghanap ako ng kabutihan, ang dumating ay kasamaan; nang ako ay naghintay para sa liwanag, sa halip ay dumating ang kadiliman.
27 My insides have seethed, without any rest, for the days of affliction have prevented it.
Naguguluhan ang aking puso at hindi nagpapahinga; mga araw ng dalamhati ang dumating sa akin.
28 I went forth mourning, without anger, and rising up, I cried out in confusion.
Patuloy na nangingitim ang aking balat hindi dahil sa araw; tumatayo ako sa kapulungan at humihingi ng tulong.
29 I was the brother of snakes, and the companion of ostriches.
Ako ay kapatid ng asong gubat, isang kasama ng mga ostrich.
30 My skin has become blackened over me, and my bones have dried up because of the heat.
Maitim ang aking balat at natutuklap; nasunog sa init ang aking mga buto.
31 My harp has been turned into mourning, and my pipes have been turned into a voice of weeping.
Kaya ang aking alpa ay nakatono para sa mga kanta ng pagluluksa, ang aking plauta para sa pagkanta ng mga nananaghoy.
