Job 10
1 My soul is weary of my life. I will release my words against myself. I will speak in the bitterness of my soul.
Η ψυχή μου εβαρύνθη την ζωήν μου· θέλω παραδοθή εις το παράπονόν μου· θέλω λαλήσει εν τη πικρία της ψυχής μου.
2 I will say to God: Do not be willing to condemn me. Reveal to me why you judge me this way.
Θέλω ειπεί προς τον Θεόν, μη με καταδικάσης· δείξόν μοι διά τι με δικάζεις.
3 Does it seem good to you, if you find fault with me and oppress me, the work of your own hands, and assist the counsel of the impious?
Είναι καλόν εις σε να καταθλίβης, να καταφρονής το έργον των χειρών σου και να ευοδόνης την βουλήν των ασεβών;
4 Do you have bodily eyes? Or, just as man sees, will you see?
Σαρκός οφθαλμούς έχεις; ή βλέπεις καθώς βλέπει άνθρωπος;
5 Are your days just like the days of man, and are your years as the times of humans,
Ανθρώπινος είναι ο βίος σου; ή τα έτη σου ως ημέραι ανθρώπου,
6 so that you would inquire about my iniquity and examine my sin?
ώστε αναζητείς την ανομίαν μου και ανερευνάς την αμαρτίαν μου;
7 And you know that I have done nothing impious, yet there is no one who can deliver from your hand.
Ενώ εξεύρεις ότι δεν ησέβησα· και δεν υπάρχει ο ελευθερών εκ των χειρών σου.
8 Your hands have made me and formed me all around, and, in this way, do you suddenly throw me away?
Αι χείρές σου με εμόρφωσαν και με έπλασαν όλον κύκλω· και με καταστρέφεις.
9 Remember, I ask you, that you have fashioned me like clay, and you will reduce me to dust.
Ενθυμήθητι, δέομαι, ότι ως πηλόν με έκαμες· και εις χώμα θέλεις με επιστρέψει.
10 Have you not extracted me like milk and curdled me like cheese?
Δεν με ήμελξας ως γάλα και με έπηξας ως τυρόν;
11 You have clothed me with skin and flesh. You have put me together with bones and nerves.
Δέρμα και σάρκα με ενέδυσας και με οστά και νεύρα με περιέφραξας.
12 You have assigned to me life and mercy, and your visitation has preserved my spirit.
Ζωήν και έλεος εχάρισας εις εμέ, και η επίσκεψίς σου εφύλαξε το πνεύμά μου·
13 Though you may conceal this in your heart, yet I know that you remember everything.
ταύτα όμως έκρυπτες εν τη καρδία σου· εξεύρω ότι τούτο ήτο μετά σου.
14 If I have sinned, and you have spared me for an hour, why do you not endure me to be clean from my iniquity?
Εάν αμαρτήσω, με παραφυλάττεις, και από της ανομίας μου δεν θέλεις με αθωώσει.
15 And if I should be impious, woe to me, and if I should be just, I will not lift up my head, being drenched with affliction and misery.
Εάν ασεβήσω, ουαί εις εμέ· και εάν ήμαι δίκαιος, δεν δύναμαι να σηκώσω την κεφαλήν μου· είμαι πλήρης ατιμίας· ιδέ λοιπόν την θλίψιν μου,
16 And because of pride, you will seize me like a lioness, and having returned, you torment me to an extraordinary degree.
διότι αυξάνει. Με κυνηγείς ως άγριος λέων· και επιστρέφων δεικνύεσαι θαυμαστός κατ' εμού.
17 You renew your testimony against me, and you multiply your wrath against me, and these punishments make war within me.
Ανανεόνεις τους μάρτυράς σου εναντίον μου, και πληθύνεις την οργήν σου κατ' εμού· αλλαγαί στρατεύματος γίνονται επ' εμέ.
18 Why did you lead me out of the womb? If only I had been consumed, so that no eye would ever see me!
Διά τι λοιπόν με εξήγαγες εκ της μήτρας; είθε να εξέπνεον, και οφθαλμός να μη με έβλεπεν.
19 I should have been as if I had not been: transferred from the womb to the tomb.
Ήθελον είσθαι ως μη υπάρξας· ήθελον φερθή εκ της μήτρας εις τον τάφον.
20 Will not my few days be completed soon? Release me, therefore, so that I may lament my sorrows a little,
Αι ημέραι μου δεν είναι ολίγαι; παύσον λοιπόν, και άφες με, διά να αναλάβω ολίγον,
21 before I depart and return no more to a land that is dark and covered with the fog of death,
πριν υπάγω όθεν δεν θέλω επιστρέψει, εις γην σκότους και σκιάς θανάτου·
22 a land of misery and darkness, where the shadow of death, and nothing else but everlasting horror, dwells.
γην γνοφεράν, ως το σκότος της σκιάς του θανάτου, όπου τάξις δεν είναι, και το φως είναι ως το σκότος.
