Job 30
1 But now the youngest have laughed me to scorn, now they reprove me in [their] turn, whose fathers I set at nothing; whom I did not deem worthy [to be with] my shepherd dogs.
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
2 Yes, why had I the strength of their hands? for them the full term [of life] was lost.
Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
3 [One is] childless in lack and famine, [such as] they that fled but lately the distress and misery of drought.
Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
4 Who compass the salt places on the sounding [shore], who had salt [herbs] for their food, and were dishonourable and of no repute, in lack of every good thing; who also ate roots of trees by reason of great hunger.
Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
5 Thieves have risen up against me,
Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
6 whose houses were the caves of the rocks, who lived under the wild shrubs.
Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
7 They will cry out amongst the rustling [bushes].
Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
8 [They are] sons of fools and vile men, [whose] name and glory [are] quenched from off the earth.
[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
9 But now I am their music, and they have me for a byword.
Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
10 And they stood aloof and abhorred me, and spared not to spit in my face.
Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 For he has opened his quiver and afflicted me: they also have cast off the restraint of my presence.
A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
12 They have risen up against [me] on the right hand of [their] offspring; they have stretched out their foot, and directed against me the ways of their destruction.
Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
13 My paths are ruined; for they have stripped off my raiment: he has shot at me with his weapons.
Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
14 And he has pleaded against me as he will: I am overwhelmed with pains.
Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
15 My pains return upon [me]; my hope is gone like the wind, and my safety as a cloud.
Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
16 Even now my life shall be poured forth upon me; and days of anguish seize me.
A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
17 And by night my bones are confounded; and my sinews are relaxed.
W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
18 With great force [my disease] has taken hold of my garment: it has compassed me as the collar of my coat.
Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
19 And you have counted me as clay; my portion in dust and ashes.
Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
20 And I have cried to you, but you hear me not: but they stood still, and observed me.
Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
21 They attacked me also without mercy: you have scourged me with a strong hand.
Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
22 And you have put me to grief, and have cast me away from safety.
Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
23 For I know that death will destroy me: for the earth is the house [appointed] for every mortal.
Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
24 Oh then that I might lay hands upon myself, or at least ask another, and he should do this for me.
Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
25 Yet I wept over every helpless man; I groaned when I saw a man in distress.
Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
26 But I, when I waited for good things, behold, days of evils came the more upon me.
Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
27 My belly boiled, and would not cease: the days of poverty prevented me.
Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
28 I went mourning without restraint: and I have stood and cried out in the assembly.
Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 I am become a brother of monsters, and a companion of ostriches.
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
30 And my skin has been greatly blackened, and my bones are burnt with heat.
Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
31 My harp also has been turned into mourning, and my song into my weeping.
Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
