Job 29
1 And Job again took up the word and said,
Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
2 If only I might again be as I was in the months which are past, in the days when God was watching over me!
Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
3 When his light was shining over my head, and when I went through the dark by his light.
Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
4 As I was in my flowering years, when my tent was covered by the hand of God;
Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
5 While the Ruler of all was still with me, and my children were round me;
Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
6 When my steps were washed with milk, and rivers of oil were flowing out of the rock for me.
Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 When I went out of my door to go up to the town, and took my seat in the public place,
Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
8 The young men saw me, and went away, and the old men got up from their seats;
Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
9 The rulers kept quiet, and put their hands on their mouths;
Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
10 The chiefs kept back their words, and their tongues were joined to the roofs of their mouths.
Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
11 For when it came to their ears, men said that I was truly happy; and when their eyes saw, they gave witness to me;
Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
12 For I was a saviour to the poor when he was crying for help, to the child with no father, and to him who had no supporter.
Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
13 The blessing of him who was near to destruction came on me, and I put a song of joy into the widow's heart.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
14 I put on righteousness as my clothing, and was full of it; right decisions were to me a robe and a head-dress.
Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
15 I was eyes to the blind, and feet to him who had no power of walking.
Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
16 I was a father to the poor, searching out the cause of him who was strange to me.
Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
17 By me the great teeth of the evil-doer were broken, and I made him give up what he had violently taken away.
I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
18 Then I said, I will come to my end with my children round me, my days will be as the sand in number;
Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
19 My root will be open to the waters, and the night mist will be on my branches,
Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
20 My glory will be ever new, and my bow will be readily bent in my hand.
Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
21 Men gave ear to me, waiting and keeping quiet for my suggestions.
Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
22 After I had said what was in my mind, they were quiet and let my words go deep into their hearts;
Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
23 They were waiting for me as for the rain, opening their mouths wide as for the spring rains.
Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
24 I was laughing at them when they had no hope, and the light of my face was never clouded by their fear.
[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
25 I took my place as a chief, guiding them on their way, and I was as a king among his army. ...
Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
