Luke 19
1 And he entered, and passed through Jericho.
İsa Eriha'ya girdi. Kentin içinden geçiyordu.
2 And, behold, there was a man called Zacchæus, who was a chief publican; and he was rich.
Orada vergi görevlilerinin başı olan, Zakkay adında zengin bir adam vardı.
3 And he sought to see Jesus, who he was, and was not able on account of the multitude, because he was of small stature.
İsa'nın kim olduğunu görmek istiyor, ama boyu kısa olduğu için kalabalıktan ötürü göremiyordu.
4 And he ran before, and climbed up a sycamore-tree, that he might see him, for he was about to pass that way.
İsa'yı görebilmek için önden koşup bir yabanıl incir ağacına tırmandı. Çünkü İsa oradan geçecekti.
5 And when Jesus came to the place, he looked up and saw him, and said to him: Zacchæus, make haste and come down, for I must spend this day at your house.
İsa oraya varınca yukarı bakıp, “Zakkay, çabuk aşağı in!” dedi. “Bugün senin evinde kalmam gerekiyor.”
6 And he made haste and came down, and received him joyfully.
Zakkay hızla aşağı indi ve sevinç içinde İsa'yı evine buyur etti.
7 And when they saw it, they all murmured, saying: He has gone to be guest with a man that is a sinner.
Bunu görenlerin hepsi söylenmeye başladı: “Gidip günahkâr birine konuk oldu!” dediler.
8 And Zacchæus stood, and said to the Lord: Behold, Lord, the half of my goods I give to the poor; and if I have taken from any one by false accusation, I restore him fourfold.
Zakkay ayağa kalkıp Rab'be şöyle dedi: “Ya Rab, işte malımın yarısını yoksullara veriyorum. Bir kimseden haksızlıkla bir şey aldımsa, dört katını geri vereceğim.”
9 And Jesus said to him: To-day has salvation come to this house, since he also is a son of Abraham.
İsa dedi ki, “Bu ev bugün kurtuluşa kavuştu. Çünkü bu adam da İbrahim'in oğludur.
10 For the Son of man has come to seek and to save that which was lost.
Nitekim İnsanoğlu, kaybolanı arayıp kurtarmak için geldi.”
11 And as they heard these things, he also spoke a parable, because he was near Jerusalem, and they thought that the kingdom of God would immediately appear.
Oradakiler bu sözleri dinlerken İsa konuşmasını bir benzetmeyle sürdürdü. Çünkü Yeruşalim'e yaklaşmıştı ve onlar, Tanrı'nın Egemenliği'nin hemen ortaya çıkacağını sanıyorlardı.
12 He said, therefore: A certain nobleman went into a distant country to receive for himself a kingdom, and to return.
Bu nedenle İsa şöyle dedi: “Soylu bir adam, kral atanıp dönmek üzere uzak bir ülkeye gitti.
13 And he called his ten servants, and gave them ten pounds, and said to them, Engage in trade till I come.
Gitmeden önce kölelerinden onunu çağırıp onlara birer mina verdi. ‘Ben dönünceye dek bu paraları işletin’ dedi.
14 But his citizens hated him, and sent an embassy after him, saying, We will not have this man to reign over us.
“Ne var ki, ülkesinin halkı adamdan nefret ediyordu. Arkasından temsilciler göndererek, ‘Bu adamın üzerimize kral olmasını istemiyoruz’ diye haber ilettiler.
15 And it came to pass, that, when he had returned, having received the kingdom, he commanded those servants to be called, to whom he had given the money, that he might know what each had gained by trading.
“Adam kral atanmış olarak geri döndüğünde, parayı vermiş olduğu köleleri çağırtıp ne kazandıklarını öğrenmek istedi.
16 And the first came and said: Lord, your pound has gained ten pounds.
Birincisi geldi, ‘Efendimiz’ dedi, ‘Senin bir minan on mina daha kazandı.’
17 And he said to him: Well done, good servant; because you have been faithful in a very little, have authority over ten cities.
“Efendisi ona, ‘Aferin, iyi köle!’ dedi. ‘En küçük işte güvenilir olduğunu gösterdiğin için on kent üzerinde yetkili olacaksın.’
18 And the second came and said: Lord, your pound has gained five pounds.
“İkincisi gelip, ‘Efendimiz, senin bir minan beş mina daha kazandı’ dedi.
19 And he said to him also: And be you over five cities.
“Efendisi ona da, ‘Sen beş kent üzerinde yetkili olacaksın’ dedi.
20 And another came and said: Lord, behold your pound, which I have kept laid away in a napkin.
“Başka biri geldi, ‘Efendimiz’ dedi, ‘İşte senin minan! Onu bir mendile sarıp sakladım.
21 For I was afraid of you, because you are a hard man; you take up that which you did not lay down, and reap that which you did not sow.
Çünkü senden korktum, sert adamsın; kendinden koymadığını alır, ekmediğini biçersin.’
22 Then he said to him: Out of your own mouth will I judge you, you wicked servant. You knew that I was a hard man, taking up what I did not lay down, and reaping what I did not sow.
“Efendisi ona, ‘Ey kötü köle, seni kendi ağzından çıkan sözle yargılayacağım’ dedi. ‘Kendinden koymadığını alan, ekmediğini biçen sert bir adam olduğumu bildiğine göre,
23 And why then did you not put my money into the bank, that, when I came, I could have collected it with interest?
neden paramı faize vermedin? Ben de geldiğimde onu faiziyle geri alırdım.’
24 And he said to those who stood by: Take from him the pound, and give it to him that has ten pounds.
“Sonra çevrede duranlara, ‘Elindeki minayı alın, on minası olana verin’ dedi.
25 And they said to him: Lord, he has ten pounds.
“Ona, ‘Efendimiz’ dediler, ‘Onun zaten on minası var!’
26 For I say to you, To every one that has, it shall be given; but from him that has not, even that which he has shall be taken away.
“O da, ‘Size şunu söyleyeyim, kimde varsa ona daha çok verilecek. Ama kimde yoksa, kendisinde olan da elinden alınacak’ dedi.
27 But those who are my enemies, who were not willing that I should rule over them, bring hither, and slay them before me.
‘Beni kral olarak istemeyen o düşmanlarıma gelince, onları buraya getirin ve gözümün önünde kılıçtan geçirin!’”
28 And when he had said these things, he went before, going up to Jerusalem.
İsa, bu sözleri söyledikten sonra önden yürüyerek Yeruşalim'e doğru ilerledi.
29 And it came to pass, that, when he came near to Bethphage and Bethany, to the mount called the mount of Olives, he sent two of his disciples,
Zeytin Dağı'nın yamacındaki Beytfaci ile Beytanya'ya yaklaştığında iki öğrencisini önden gönderdi. Onlara, “Karşıdaki köye gidin” dedi, “Köye girince, üzerine daha hiç kimsenin binmediği, bağlı duran bir sıpa bulacaksınız. Onu çözüp bana getirin.
30 saying: Go into the opposite village, in which, when you enter, you will find a colt tied, on which no man ever sat. Loose him, and bring him.
31 And if any one ask you why you loose him, thus shall you say to him: The Lord has need of him.
Biri size, ‘Onu niçin çözüyorsunuz?’ diye sorarsa, ‘Rab'bin ona ihtiyacı var’ dersiniz.”
32 And those who were sent, went, and found as he had said to them.
Gönderilen öğrenciler gittiler, her şeyi İsa'nın kendilerine anlattığı gibi buldular.
33 And as they were loosing the colt, the owners of him said to them: Why do you loose the colt?
Sıpayı çözerlerken hayvanın sahipleri onlara, “Sıpayı niye çözüyorsunuz?” dediler.
34 They replied: The Lord has need of him.
Onlar da, “Rab'bin ona ihtiyacı var” karşılığını verdiler.
35 And they brought him to Jesus, and threw their mantles upon the colt, and set Jesus on him.
Sıpayı İsa'ya getirdiler, üzerine kendi giysilerini atarak İsa'yı üstüne bindirdiler.
36 And as he was going on, they spread their mantles in the road.
İsa ilerlerken halk, giysilerini yola seriyordu.
37 And when he was now near the descent of the mount of Olives, the whole multitude of the disciples began to rejoice and to praise God, with a loud voice, for all the mighty deeds which they had seen,
İsa Zeytin Dağı'ndan aşağı inen yola yaklaştığı sırada, öğrencilerinden oluşan kalabalığın tümü, görmüş oldukları bütün mucizelerden ötürü, sevinç içinde yüksek sesle Tanrı'yı övmeye başladılar.
38 saying: Blessed is the king that comes in the name of the Lord; peace in heaven, and glory in the highest.
“Rab'bin adıyla gelen Kral'a övgüler olsun! Gökte esenlik, en yücelerde yücelik olsun!” diyorlardı.
39 And some of the Pharisees from among the multitude, said to him: Teacher, rebuke your disciples.
Kalabalığın içinden bazı Ferisiler O'na, “Öğretmen, öğrencilerini sustur!” dediler.
40 And he answered, and said to them: I say to you, that if these had been silent, the stones would have cried out.
İsa, “Size şunu söyleyeyim, bunlar susacak olsa, taşlar bağıracaktır!” diye karşılık verdi.
41 And when he came near, he looked upon the city, and wept over it,
İsa Yeruşalim'e yaklaşıp kenti görünce ağladı.
42 saying: Hadst thou known, even thou, at least in this thy day, the things which were for thy peace! But now, they are hid from thy eyes.
“Keşke bugün sen de esenliğe giden yolu bilseydin” dedi. “Ama şimdilik bu senin gözlerinden gizlendi.
43 For the days will come upon thee, when thy enemies will throw up a mound about thee, and inclose thee around, and keep thee in on every side,
Senin için öyle günler gelecek ki, düşmanların seni setlerle çevirecek, kuşatıp her yandan sıkıştıracaklar.
44 and will destroy thee and thy children within thee, and will not leave in thee one stone upon another, because thou knewest not the time of thy visitation.
Seni de, bağrındaki çocukları da yere çalacaklar. Sende taş üstünde taş bırakmayacaklar. Çünkü Tanrı'nın senin yardımına geldiği zamanı farketmedin.”
45 And he went into the temple, and began to drive out those who were selling in it, and those who were buying,
Sonra İsa tapınağın avlusuna girerek satıcıları dışarı kovmaya başladı.
46 and said to them: It is written, My house is a house of prayer; but you have made it a den of robbers.
Onlara, “‘Evim dua evi olacak’ diye yazılmıştır. Ama siz onu haydut inine çevirdiniz” dedi.
47 And he was teaching daily in the temple. But the chief priests, and the scribes, and the chief of the people sought to destroy him,
İsa her gün tapınakta öğretiyordu. Başkâhinler, din bilginleri ve halkın ileri gelenleri ise O'nu yok etmek istiyor, ama bunu nasıl yapacaklarını bilemiyorlardı. Çünkü bütün halk O'nu can kulağıyla dinliyordu.
48 and found nothing that they could do, for all the people hung on his words.
