Job 39
1 “Do you know the time when the mountain goats give birth? Do you watch when the doe bears fawns?
Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
2 Can you count the months that they fulfill? Or do you know the time when they give birth?
Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
3 They bow themselves. They bear their young. They end their labor pains.
Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
4 Their young ones become strong. They grow up in the open field. They go out, and do not return again.
Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
5 “Who has set the wild donkey free? Or who has loosened the bonds of the swift donkey,
Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
6 whose home I have made the wilderness, and the salt land his dwelling place?
Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
7 He scorns the tumult of the city, neither does he hear the shouting of the driver.
У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
8 The range of the mountains is his pasture. He searches after every green thing.
У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
9 “Will the wild ox be content to serve you? Or will he stay by your feeding trough?
Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
10 Can you hold the wild ox in the furrow with his harness? Or will he till the valleys after you?
Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
11 Will you trust him, because his strength is great? Or will you leave to him your labor?
Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
12 Will you confide in him, that he will bring home your seed, and gather the grain of your threshing floor?
Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
13 “The wings of the ostrich wave proudly, but are they the feathers and plumage of love?
Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
14 For she leaves her eggs on the earth, warms them in the dust,
У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
15 and forgets that the foot may crush them, or that the wild animal may trample them.
Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
16 She deals harshly with her young ones, as if they were not hers. Though her labor is in vain, she is without fear,
Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
17 because God has deprived her of wisdom, neither has he imparted to her understanding.
Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
18 When she lifts up herself on high, she scorns the horse and his rider.
Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
19 “Have you given the horse might? Have you clothed his neck with a quivering mane?
Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
20 Have you made him to leap as a locust? The glory of his snorting is awesome.
Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
21 He paws in the valley, and rejoices in his strength. He goes out to meet the armed men.
У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
22 He mocks at fear, and is not dismayed, neither does he turn back from the sword.
У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
23 The quiver rattles against him, the flashing spear and the javelin.
Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
24 He eats up the ground with fierceness and rage, neither does he stand still at the sound of the trumpet.
У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
25 As often as the trumpet sounds he snorts, ‘Aha!’ He smells the battle afar off, the thunder of the captains, and the shouting.
Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
26 “Is it by your wisdom that the hawk soars, and stretches her wings toward the south?
Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
27 Is it at your command that the eagle mounts up, and makes his nest on high?
Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
28 On the cliff he dwells and makes his home, on the point of the cliff and the stronghold.
У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
29 From there he spies out the prey. His eyes see it afar off.
Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
30 His young ones also suck up blood. Where the slain are, there he is.”
Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
