Job 14
1 “Man, who is born of a woman, is of few days, and full of trouble.
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. |
2 He grows up like a flower, and is cut down. He also flees like a shadow, and does not continue.
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. |
3 Do you open your eyes on such a one, and bring me into judgment with you?
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ |
4 Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one.
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ |
5 Seeing his days are determined, the number of his months is with you, and you have appointed his bounds that he cannot pass.
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. |
6 Look away from him, that he may rest, until he accomplishes, as a hireling, his day.
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. |
7 “For there is hope for a tree if it is cut down, that it will sprout again, that the tender branch of it will not cease.
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. |
8 Though its root grows old in the earth, and its stock dies in the ground,
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. |
9 yet through the scent of water it will bud, and sprout boughs like a plant.
10 But man dies, and is laid low. Yes, man gives up the spirit, and where is he?
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. |
11 As the waters fail from the sea, and the river wastes and dries up,
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. |
12 so man lies down and does not rise. Until the heavens are no more, they will not awake, nor be roused out of their sleep.
13 "Oh that you would hide me in Sheol (Sheol h7585), that you would keep me secret until your wrath is past, that you would appoint me a set time and remember me!
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) |
14 If a man dies, will he live again? I would wait all the days of my warfare, until my release should come.
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. |
15 You would call, and I would answer you. You would have a desire for the work of your hands.
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. |
16 But now you count my steps. Do not you watch over my sin?
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. |
17 My disobedience is sealed up in a bag. You fasten up my iniquity.
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. |
18 “But the mountain falling comes to nothing. The rock is removed out of its place.
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. |
19 The waters wear the stones. The torrents of it wash away the dust of the earth. So you destroy the hope of man.
20 You forever prevail against him, and he departs. You change his face, and send him away.
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. |
21 His sons come to honor, and he does not know it. They are brought low, but he does not perceive it of them.
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. |
22 But his flesh on him has pain, and his soul within him mourns.”
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. |
