Job 10
1 “My soul is weary of my life. I will give free course to my complaint. I will speak in the bitterness of my soul.
| از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم. |
2 I will tell God, ‘Do not condemn me. Show me why you contend with me.
| ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟ |
3 Is it good to you that you should oppress, that you should despise the work of your hands, and smile on the counsel of the wicked?
| آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟ |
4 Do you have eyes of flesh? Or do you see as man sees?
| آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟ |
5 Are your days as the days of mortals, or your years as man’s years,
| آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است |
6 that you inquire after my iniquity, and search after my sin?
| که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟ |
7 Although you know that I am not wicked, there is no one who can deliver out of your hand.
| هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟ |
8 “‘Your hands have framed me and fashioned me altogether, yet you destroy me.
| دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند. |
9 Remember, I beg you, that you have fashioned me as clay. Will you bring me into dust again?
| به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟ |
10 Have not you poured me out like milk, and curdled me like cheese?
| به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم. |
11 You have clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews.
| پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی. |
12 You have granted me life and loving kindness. Your visitation has preserved my spirit.
| تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است. |
13 Yet you hid these things in your heart. I know that this is with you:
| با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که |
14 if I sin, then you mark me. You will not acquit me from my iniquity.
| مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی. |
15 If I am wicked, woe to me. If I am righteous, I still will not lift up my head, being filled with disgrace, and conscious of my affliction.
| وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم! |
16 If my head is held high, you hunt me like a lion. Again you show yourself powerful to me.
| حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری. |
17 You renew your witnesses against me, and increase your indignation on me. Changes and warfare are with me.
| پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی. |
18 “‘Why, then, have you brought me out of the womb? I wish I had given up the spirit, and no eye had seen me.
| چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم. |
19 I should have been as though I had not been. I should have been carried from the womb to the grave.
| انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم. |
20 Are not my days few? Stop! Leave me alone, that I may find a little comfort,
| آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم. |
21 before I go where I will not return from, to the land of darkness and of the shadow of death;
| به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است |
22 the land dark as midnight, of the shadow of death, without any order, where the light is as midnight.’”
| به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است. |
