Job 4

1 Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

2 Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?

Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

3 Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;

Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

4 Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;

Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

5 Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.

A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

6 Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?

Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

7 Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?

Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

8 Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.

Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

9 Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.

Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

10 De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.

Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

11 De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.

Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

12 Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;

Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

13 Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;

W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

14 Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.

Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

15 Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.

Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

16 Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:

Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:

17 Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?

Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?

18 Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.

Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

19 Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.

O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.

20 Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.

Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.

21 Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.

Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.