Psalmen 94

1 Jahweh, wrekende God, God der wrake, treed op;

Herre, du hemns Gud, du hemns Gud, syn deg i herlegdom!

2 Verhef U, Rechter der aarde, Vergeld de trotsen wat ze verdienen!

Statt upp, du domar yver jordi, lat dei ovmodige få lika for si gjerning!

3 Hoelang nog zullen de zondaars, o Jahweh, Hoelang nog zullen de boosdoeners juichen?

Kor lenge skal ugudlege, Herre, kor lenge skal ugudlege fegnast?

4 Al die booswichten pochen en snoeven, En een hoge toon slaan ze aan!

Dei gøyser or seg og fører skamlaus tale; dei skrøyter, alle ugjerningsmenner.

5 Jahweh, ze vertrappen uw volk, En verdrukken uw erfdeel;

Ditt folk, Herre, krasar dei, og din arv plågar dei.

6 Ze doden weduwen en wezen, Vermoorden die bij ons kwamen wonen.

Enkja og den framande slær dei i hel, og dei myrder dei farlause.

7 En dan zeggen ze nog: Jahweh ziet het niet eens, De God van Jakob merkt het niet!

Og dei segjer: «Herren ser ikkje, og Jakobs Gud merkar det ikkje.»

8 Domme kudde, word toch verstandig; Gij dwazen, wanneer wordt gij wijs?

Merka då, de uvituge i folket! Og de vitlause, når vil de taka til vitet?

9 Zou Hij het niet horen, die het oor heeft geplant, Niet zien, die het oog heeft geschapen;

Han som hev sett inn øyra, skulde han ikkje høyra? Han som hev laga til auga, skulde han ikkje sjå?

10 Zou Hij, die de volkeren tuchtigt, niet straffen, Onwetend zijn, die den mens onderricht?

Han som tuktar heidningar, skulde han ikkje refsa, han som gjev menneski kunnskap?

11 Neen, Jahweh kent de gedachten der mensen, Hij weet, dat het hersenschimmen zijn.

Herren kjenner mannsens tankar, at dei er fåfengd.

12 Jahweh, gelukkig de man, dien Gij onderricht, En dien Gij leert uit uw wet:

Sæl er den mann som du, Herre, tuktar, og som du gjev lærdom or lovi di,

13 Hoe hij gelaten moet zijn in dagen van rampspoed, Totdat voor den boze het graf is gedolven;

til å gjeve honom ro for vonde dagar, til dess det vert grave ei grav for den ugudlege.

14 Hoe Jahweh zijn volk niet verstoot, En nooit zijn erfdeel verlaat;

For ikkje støyter Herren burt sitt folk, og arven sin forlet han ikkje.

15 Hoe de brave zijn recht weer verkrijgt, Alle oprechten van hart weer geluk!

For domen skal venda um att til rettferd, og alle ærlege i hjarta skal halda med honom.

16 Wie anders neemt het voor mij tegen de boosdoeners op, Wie staat mij tegen de booswichten bij?

Kven stend upp for meg imot dei vonde? Kven stig fram for meg mot deim som gjer urett?

17 Wanneer Jahweh mij niet te hulp was gekomen, Dan lag ik misschien al lang in het graf.

Dersom ikkje Herren var mi hjelp, so vilde sjæli mi snart bu i stilla.

18 Maar als ik denk: nú wankelt mijn voet, Dan steunt mij uw goedheid, o Jahweh;

Når eg segjer: «Foten min er ustød, då held di miskunn meg uppe, Herre.»

19 En wanneer zware zorgen mij innerlijk drukken, Dan verkwikt uw vertroosting mijn ziel.

Når det kjem mange tunge tankar i mitt hjarta, då huggar dine trøystarord mi sjæl.

20 Zoudt Gij iets gemeen hebben met de zetel van onrecht, Die onheil sticht op gezag van de wet;

Er vel tynings-domstolen i samlag med deg, der dei lagar urett i hop til rett?

21 Met hen, die het leven der braven belagen, En onschuldig bloed durven straffen?

Dei flokkar seg i hop mot sjæli åt den rettferdige, og dei fordømer uskuldigt blod.

22 Neen, voor mij is Jahweh een toevlucht, Mijn God een veilige Rots;

Då vert Herren ei borg for meg, og min Gud vert eit berg som eg flyr til.

23 Maar hùn vergeldt Hij hun onrecht, En vernielt ze om hun boosheid: Jahweh, onze God!

Og han let deira urett koma attende yver deim, og for deira vondskap skal han gjera ende på deim, ja, Herren, vår Gud, skal gjera ende på deim.