Psalmen 69

1 Voor muziekbegeleiding; op de wijze: "De leliën." Van David. Red mij, o God! Want het water staat aan mijn lippen;

Til songmeisteren, etter «Liljor»; av David. Frels meg, Gud! for vatni trengjer seg inn på livet.

2 Ik zink in een modderpoel weg, En voel geen grond meer onder de voeten; Ik ben in peilloze wateren geraakt, En de stroom sleurt mij mee.

Eg er sokken ned i det djupe dike der det inkje fotfeste er, eg er komen ut i ovdjupe vatn, og flodi fløymer yver meg.

3 Ik ben afgemat van mijn schreien en schor is mijn keel; Mijn ogen staan mat van het staren naar God.

Eg er trøytt av mi roping, det brenn i min strupe, mine augo er upptærde, med di eg ventar på min Gud.

4 Talrijker dan de haren op mijn hoofd, zijn zij, die mij onverdiend haten. Talrijker dan mijn beenderen, die mij bestrijden zonder enige grond; En wat ik niet heb geroofd, Vordert men nog van mij terug.

Fleire enn håri på mitt hovud er dei som hatar meg utan orsak, mange er dei som vil meg tyna meg, som utan grunn er mine fiendar; det eg ikkje hev rana, skal eg no gjeva attende.

5 Gij zoudt het weten, o God, als ik iets dwaas had gedaan, En als ik schuld had, was het U niet verborgen!

Gud, du kjenner min dårskap, og all mi syndeskuld er ikkje løynd for deg.

6 Laat dus in mij niet worden beschaamd, Die op U hopen, Heer, Jahweh der heirscharen; In mij niet te schande worden, Die U zoeken, Israëls God!

Lat deim ved meg ikkje verta til skammar, dei som ventar på deg, Herre, Herre, allhers drott! Lat deim ikkje ved meg verta skjemde, dei som søkjer deg, Israels Gud!

7 Neen, om Uwentwil moet ik schande verduren, En bedekt het schaamrood mijn gelaat!

For di skuld ber eg hæding, skjemsla ligg yver mitt andlit.

8 Ik ben een vreemdeling voor mijn broeders geworden, Een onbekende voor de zonen mijner moeder:

Eg hev vorte framand hjå brørne mine, og ein utlending hjå borni til mor mi.

9 Want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd, Op mij valt de smaad van hen, die U smaden.

For brennhug for ditt hus hev ete meg upp, og deira spottord som spottar deg, hev falle på meg.

10 Als ik ween, en mij door vasten kastijd, Wordt het mij tot schande gerekend;

Då mi sjæl græt medan eg fasta, vart eg spotta for det.

11 Trek ik het boetekleed aan, Men gaat er mee spotten;

Då eg laga ein sekk til klædde for meg, vart eg eit ordtøke for deim.

12 Die in de poort zitten, praten over mij, En de slempers maken er liedjes op.

Dei som sit i porten, røder um meg, og drikkarane syng um meg.

13 Maar tot U richt ik mijn bede, o Jahweh, In de tijd der genade, o God. Verhoor mij om uw grote ontferming, En om de trouw van uw hulp;

Men eg kjem med mi bøn til deg, Herre, i nådetidi, Gud, for di store miskunn; svara meg med di trufaste hjelp!

14 Red mij uit de modderpoel en laat mij er niet in verzinken; Verlos mij, en trek mij uit de diepe wateren omhoog!

Fria meg ut or søyla, og lat meg ikkje søkka! Lat meg verta utfria frå deim som hatar meg og frå dei djupe vatni!

15 Laat de watervloed mij niet overstelpen, de kolken verzwelgen, De afgrond zijn mond niet boven mij sluiten.

Lat ikkje vatsflodi fløyma yver meg, og ikkje djupet svelgja meg, og heller ikkje brunnen lata att sitt gap yver meg!

16 Red mij, Jahweh, naar de goedertierenheid uwer genade, En zie op mij neer naar uw grote ontferming;

Svara meg, Herre, for din nåde er god, etter di store miskunn vend deg til meg!

17 Verberg uw aanschijn niet voor uw dienaar, Verhoor mij spoedig, want het is mij bang om het hart!

Og løyn ikkje di åsyn for tenaren din, for eg er i naud; svara meg snart!

18 Wees mij nabij, en kom mij te hulp, Verlos mij om wille van mijn vijand!

Kom nær til mi sjæl, løys henne ut! Frels meg for mine fiendar skuld!

19 Gij kent toch mijn smaad, mijn schaamte en schande, En al mijn verdrukkers staan U voor ogen;

Du kjenner mi spott og skam og vanæra, for di åsyn stend alle dei som trengjer meg.

20 Gij weet, hoe de smaad mij het hart heeft gebroken, En hoe vertwijfeld ik ben. Ik wachtte op een, die medelijden had, maar er was er geen, Op troosters, maar ik vond ze niet.

Spottord hev brote mitt hjarta sund, so eg er sjuk; eg venta på medynk, men der var ingi, og på trøystarar, men eg fann ingen.

21 Ze gaven mij gal in plaats van spijs, En lesten mijn dorst met azijn.

Og dei gav meg gall å eta, og då eg var tyrst, gav dei meg eddik å drikka.

22 Hun tafel worde hun tot een val, Hun offergelagen een strik;

Lat bordet deira framfyre deim verta ei snara, og ei gildra for deim når dei er trygge!

23 Laat hun ogen worden beneveld, zodat ze niet zien, En ontwricht hun lenden voor immer;

Lat augo deira dimmast so dei ikkje ser, og lat deira lender alltid skjelva!

24 Stort uw gramschap over hen uit, Uw woede moge hen treffen!

Renn ut yver deim din vreide, og lat din brennande harm nå deim!

25 Laat hun kamp tot steppe worden, En niemand hun tenten bewonen.

Lat deira bustad verta øydd, lat det ingen vera som bur i deira tjeld!

26 Neen, ze vervolgden nog, dien Gij hadt geslagen, En vergrootten de smarten van die door U was gewond;

For dei forfylgjer den som du hev slege, og dei fortel um pinsla åt deim som du hev gjenomstunge.

27 Stapel de ene schuld op de andere, Zodat ze niet tot uw gerechtigheid komen;

Lat deim leggja syndeskuld til si syndeskuld, og lat deim ikkje koma til di rettferd!

28 Laat ze uit het boek des levens worden geschrapt, Niet worden opgeschreven met de rechtvaardigen.

Lat deim verta utstrokne or livsens bok, og ikkje verta innskrivne med dei rettferdige!

29 Maar hoe ook geplaagd en bedroefd, Uw hulp, o God, zal mij redden!

Men eg er ein arming full av verk, Gud, lat di frelsa berga meg!

30 Dan zal ik de Naam van God in liederen prijzen, En Hem loven en danken!

Eg vil lova Guds namn med song og høglova honom med takksegjing,

31 Dit zal Jahweh meer aangenaam zijn dan stieren, Meer dan varren met horens en hoeven.

og det skal tekkjast Herren betre enn ein ung ukse med horn og klauver.

32 Verheugt u, ongelukkigen, wanneer gij dit ziet; Zoekt naar God, en uw hart leeft weer op.

Når spaklyndte ser det, vil dei gleda seg; de som søkjer Gud - må dykkar hjarta liva!

33 Want Jahweh hoort de behoeftigen aan, En versmaadt de geknevelden niet.

For Herren høyrer på dei fatige, og sine fangar vanvyrder han ikkje.

34 Hemel en aarde moeten Hem loven, De zeeën, met wat er in leeft!

Himmel og jord skal lova honom, havet og alt som krek i det.

35 Want God zal Sion verlossen, En de steden van Juda herbouwen. Men zal daarin terugkeren, En ze bezetten;

For Gud skal frelsa Sion og byggja byarne i Juda, og dei skal bu der og eiga deim.

36 Het geslacht van zijn dienaars zal ze erven, En wie zijn Naam liefheeft, daar wonen!

Og avkjømet til hans tenarar skal erva deim, og dei som elskar hans namn, skal bu der.