Psalmen 63

1 Een psalm van David, toen hij in de woestijn van Juda vertoefde. God, wat verlang ik naar U; mijn God, naar U dorst mijn ziel, Naar U smacht mijn lichaam als een dor en droog land naar het water.

Dāvida dziesma, kad viņš bija Jūda tuksnesī. Ak Dievs! Tu esi mans stiprais Dievs, Tevi es meklēju pašā rītā, pēc Tevis slāpst manai dvēselei, pēc Tevis ilgojās mana miesa sausā un izkaltušā zemē, kur ūdens nav.

2 Ik blik naar U op in uw heilige woning, Om uw macht en uw glorie te aanschouwen!

Tā es svētā vietā pēc Tevis esmu skatījies, redzēt Tavu spēku un Tavu godību.

3 Ja, uw genade is kostelijker nog dan het leven: Daarom moeten mijn lippen U loven,

Jo Tava žēlastība ir labāka nekā dzīvība; manas lūpas Tevi slavē.

4 En wil ik U al mijn dagen prijzen, Mijn handen opheffen in uw Naam.

Tā es Tevi gribētu teikt mūžam, un pacelt savas rokas Tavā Vārdā.

5 Gij verzadigt mij als met vet en met merg, En mijn mond juicht U toe met jubelende lippen;

Tad mana dvēsele taptu paēdināta kā ar taukumiem un gardumiem, un mana mute Tevi slavētu ar priecīgām lūpām.

6 Nog op mijn legerstede moet ik aan U denken, En in mijn nachtwaken over U peinzen.

Es Tevi pieminu apguldamies, un uzmozdamies es domāju uz Tevi.

7 Want Gij zijt mijn Helper, Ik nestel in de schaduw uwer vleugelen;

Jo Tu esi mans palīgs, un Tavu spārnu pavēnī es dziedāšu priecīgi.

8 Mijn ziel klampt zich aan U vast, En uw rechterhand is mij een stut.

Mana dvēsele Tev pieķeras, Tava labā roka mani tura.

9 Maar zij, die mijn ondergang zoeken, Zullen in de diepten der aarde verzinken;

Bet tie, kas manu dvēseli meklē izpostīt, nogrims pašos zemes dziļumos.

10 Ze vallen ten prooi aan het zwaard, En worden een buit van de jakhalzen.

Tos nodos zobena asmenim un tie būs lapsām par barību.

11 Doch de Koning zal zich verheugen in God, En wie Hem trouw zweert, zal juichen; Maar de mond van de leugenaars wordt gestopt!

Bet ķēniņš priecāsies iekš Dieva; kas pie tā zvēr, tas lielīsies; jo melkuļu mute taps aizbāzta.