Psalmen 49

1 Met sopraanstemmen; Voor muziekbegeleiding. Van de zonen van Kore; een psalm. Volkeren, hoort dit allen aan, Luistert allen, bewoners der aarde;

För sångmästaren; av Koras söner; en psalm. Hören detta, alla folk, lyssnen härtill, I alla som leven i världen,

2 Kinderen uit het volk en edelgeborenen, Rijken en armen, allen te zamen!

både låga och höga, rika såväl som fattiga.

3 Mijn mond gaat diepe wijsheid verkonden, Mijn hart verstandige dingen bepeinzen;

Hin mun skall tala visdom, och mitt hjärtas tanke skall vara förstånd.

4 Ik spits mijn oren voor een moeilijk probleem, En bij snarenspel los ik mijn raadsel op. De mens in weelde, die het niet wil begrijpen, Lijkt op vee, dat geslacht wordt.

Jag vill böja mitt öra till lärorikt tal, jag vill yppa vid harpan min förborgade kunskap.

5 Waarom zou ik de dagen der bozen benijden, En de levenskracht van mijn belagers, die mij omringen;

Varför skulle jag frukta i olyckans dagar, när mina förföljares ondska omgiver mig?

6 Van allen, die op hun schatten vertrouwen, En op hun grote rijkdommen pochen?

De förlita sig på sina ägodelar och berömma sig av sin stora rikedom.

7 Ach, er is niemand, die zich vrij kan kopen, Of aan God zijn losgeld betalen:

Men sin broder kan ingen förlossa eller giva Gud lösepenning för honom.

8 Te hoog is de prijs van zijn leven, Ontoereikend voor eeuwig. De mens in weelde, die het niet wil begrijpen, Lijkt op vee, dat geslacht wordt.

För dyr är lösen för hans själ och kan icke betalas till evig tid,

9 Of zou hij eeuwig blijven leven, En zijn graf niet aanschouwen?

så att han skulle få leva för alltid och undgå att se graven.

10 Neen, men ziet de wijzen sterven, Den dwaas met den domoor vergaan;

Nej, man skall se att visa män dö, att dårar och oförnuftiga förgås likasom de; de måste lämna sina ägodelar åt andra.

11 Hun graf is voor altijd hun woning, Hun verblijf van geslacht tot geslacht; En al hebben ze hele landen hun eigen genoemd, Toch laten ze hun schatten voor anderen achter.

De tänka att deras hus skola bestå evinnerligen, deras boningar från släkte till släkte; de uppkalla jordagods efter sina namn.

12 De mens in weelde, die het niet wil begrijpen, Lijkt op vee, dat geslacht wordt.

Men en människa har, mitt i sin härlighet, intet bestånd, hon är lik fänaden, som förgöres.

13 Dit is het lot van wie daarop bouwen, Het einde van die daarover snoeven:

Den vägen gå de, dårar som de äro, och de följas av andra som finna behag i deras tal. (Sela)

14 Als schapen worden ze het graf ingejaagd, Het is de dood, die ze weidt; Regelrecht zinken ze neer in de kuil, En hun gestalte gaat over tot de ontbinding van de dood. (Sheol h7585)

Såsom en fårhjord drivas de ned till dödsriket, där döden bliver deras herde. Så få de redliga makt över dem, när morgonen gryr, medan deras skepnader förtäras av dödsriket och ej få annan boning. (Sheol h7585)

15 Neen, God alleen kan de prijs voor mijn leven betalen. Hij alleen mij uit de macht van het dodenrijk redden! (Sheol h7585)

Men min själ skall Gud förlossa ifrån dödsrikets våld, ty han skall upptaga mig. (Sela) (Sheol h7585)

16 Dus wees niet afgunstig, als iemand rijkdommen krijgt, En de schat van zijn huis zich vermeerdert;

Frukta icke, när en man bliver rik, när hans hus växer till i härlighet.

17 Want niets van dit alles neemt hij mee bij zijn dood, En de schat volgt hem niet in het graf.

Ty av allt detta får han vid sin död intet med sig, och hans härlighet följer honom icke ditned.

18 Al prijst hij zich bij zijn leven gelukkig, En roemt zich, omdat het hem goed gaat:

Om han ock prisar sig välsignad under sitt liv, ja, om man än berömmer dig, när du gör goda dagar,

19 Toch komt hij in het verblijf van zijn vaderen, En nooit meer aanschouwt hij het licht.

så skall dock vars och ens själ gå till hans fäders släkte, till dem som aldrig mer se ljuset.

20 De mens in weelde, die het niet wil begrijpen, Lijkt op vee, dat geslacht wordt.

En människa som, mitt i sin härlighet, är utan förstånd, hon är lik fänaden, som förgöres.