Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

Colgábamos nuestras arpas en los sauces.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!