< Psalmen 137 >

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;
An den Wassern zu Babel saßen wir und weinten, wenn wir an Zion gedachten.
2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.
Unsere Harfen hingen wir an die Weiden, die daselbst sind.
3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"
Denn dort hießen uns singen, die uns gefangen hielten, und in unserm Heulen fröhlich sein: “Singet uns ein Lied von Zion!”
4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!
Wie sollten wir des HERRN Lied singen in fremden Landen?
5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;
Vergesse ich dein, Jerusalem, so werde ich meiner Rechten vergessen.
6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.
Meine Zunge soll an meinem Gaumen kleben, wo ich nicht dein gedenke, wo ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein.
7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!
HERR, gedenke der Kinder Edom den Tag Jerusalems, die da sagten: “Rein ab, rein ab bis auf ihren Boden!”
8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;
Du verstörte Tochter Babel, wohl dem, der dir vergilt, wie du uns getan hast!
9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!
Wohl dem, der deine jungen Kinder nimmt und zerschmettert sie an dem Stein!

< Psalmen 137 >