Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

There on the willows we hung our harps,

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

for there our captors requested a song; our tormentors demanded songs of joy: “Sing us a song of Zion.”

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

How can we sing a song of the LORD in a foreign land?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

If I forget you, O Jerusalem, may my right hand cease to function.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not exalt Jerusalem as my greatest joy!

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Remember, O LORD, the sons of Edom on the day Jerusalem fell: “Destroy it,” they said, “tear it down to its foundations!”

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

O Daughter of Babylon, doomed to destruction, blessed is he who repays you as you have done to us.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Blessed is he who seizes your infants and dashes them against the rocks.