Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Babylon tuiva ah te ka ngol uh tih Zion ka poek uh vaengah ka rhap uh.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

A khui kah tuirhi dongah ka rhotoeng te ka bang uh.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

Kaimih aka sol rhoek kaimih te laa ol hnap n'dawt uh. Kaimih aka parhaengkung long khaw, “Zion laa te kaimih ham kohoenah neh hlai uh lah,” a ti uh.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Balae tih BOEIPA laa he kholong kho ah ka hlai uh eh?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Jerusalem nang te kan hnilh atah ka bantang kut he hnilh uh saeh.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Nang te kan thoelh pawt tih, Jerusalem te ka kohoenah somtung la ka pacuet pawt atah ka lai he ka dang la kap uh saeh.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

BOEIPA aw Jerusalem tue vaengkah Edom koca rhoek loh, “A khoengim duela kingling uh kingling uh,” a ti uh te poek pah.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Hlang aka rhoelrhak Babylon nu aw, kaimih taengah na saii bangla na thaphu te namah taengah aka thuung tah a yoethen.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Na camoe rhoek te a tuuk tih, thaelpang dongah aka phop tah a yoethen.