Spreuken 7
1 Mijn zoon, neem mijn woorden in acht, En neem mijn wenken ter harte;
Son min, tak vare på ordi mine, og gøym mine bodord hjå deg!
2 Onderhoud mijn geboden, opdat ge moogt leven, Let op mijn wenken als op de appel van uw oog.
Tak vare på bodordi mine, so skal du liva, og på læra mi som din augnestein!
3 Leg ze als een band om uw vingers, Schrijf ze op de tafel van uw hart
Bitt deim på fingrarne dine, skriv deim på hjartetavla!
4 Zeg tot de wijsheid: "gij zijt mijn zuster", Noem het verstand: "een bekende";
Seg til visdomen: «Du er mi syster», og kalla vitet din ven,
5 Opdat ze u behoeden voor een vreemde vrouw, Voor een onbekende met haar gladde taal.
so dei kann deg vara frå annanmanns kona, frå ei framand kvinna med sleipe ord.
6 Want kijkend door het venster van mijn woning Door de tralies heen,
For gjenom vindauga mitt, gjenom rimarne glytte eg ut.
7 Lette ik op het onervaren volk, En zag onder de jongemannen een onverstandigen knaap.
Då såg eg millom dei fåkunnige, eg gådde ein uviting millom dei unge,
8 Hij ging langs de straat, dicht bij haar hoek, En sloeg de richting in naar haar huis,
som smaug um hyrna på gata, tok vegen til hennar hus,
9 In de schemering, toen de avond viel En het nachtelijk duister.
i skumings-stundi, mot kvelden, i kolmyrke svarte natti.
10 Daar komt de vrouw op hem af, Opzichtig gekleed met duidelijke bedoelingen.
Då kom kvinna imot han i skjøkjebunad og innful i hjarta -
11 Wat ziet ze er losbandig en lichtzinnig uit, In huis kunnen haar voeten het niet houden;
bråkande er ho og vill, heime hev ho’kje ro.
12 Ze loopt de straat, de pleinen op, En bij elke hoek staat ze op wacht!
Snart på gata, snart på torgi, med kvart hyrna stend ho på lur -
13 Ze grijpt hem vast, geeft hem een kus, En zegt tot hem met een onbeschaamd gezicht:
Ho tok fat på han og kysste han, og med ubljug uppsyn sagde ho til han:
14 Dankoffers had ik te brengen, Vandaag heb ik mijn geloften betaald;
«Eg hev på meg eit gilde-offer, og eg held min lovnad i dag.
15 Daarom ging ik naar buiten, u tegemoet, Om u te zoeken, en ik hèb u gevonden.
Difor gjekk eg ut imot deg, vilde leita deg upp, og eg fann deg.
16 Dekens heb ik op bed gelegd, Bonte dekens van egyptisch lijnwaad;
Mi seng hev eg reidt med tæpe, med egyptiske roselakan.
17 Ik heb mijn bed met myrrhe besprenkeld, Met aloë en kaneel.
Eg hev skvett utyver mi lega myrra, aloe og kanel.
18 Kom, laat ons dronken worden van minne, En tot de morgen zwelgen in liefde.
Kom til ein kjærleiks rus alt til morgons, lat oss hyggja oss saman i elskhug!
19 Mijn man is niet thuis, Hij is op een verre reis;
For mannen er ikkje heime, han er på ferd langt burte,
20 Een buidel geld heeft hij bij zich gestoken, Dus komt hij met volle maan pas terug.
pengepungen tok han med seg, ved fullmånetid kjem han heim.»
21 Door haar radde taal verleidde ze hem, Met haar gladde tong troonde ze hem mee.
Ho fekk lokka han med all si sterke fyreteljing, forførde han med sine sleipe lippor.
22 Daar loopt de sukkel met haar mee, Als een stier, die naar de slachtbank gaat; Als een hert, dat huppelt naar het net,
Han fylgjer henne straks, som ein ukse gjeng til slagt, som i fotjarn til tukt for dåren,
23 Totdat een pijl hem het hart doorboort; Als een vogel, die scheert naar de strik, En niet vermoedt, dat het om zijn leven gaat.
til dess pili kløyver hans livr, som fuglen skundar til snara og veit ikkje at det gjeld livet.
24 Welnu dan, kinderen, luistert naar mij, Schenkt uw aandacht aan mijn woorden.
Og no, søner, høyr på meg, og lyd på det munnen min talar!
25 Laat u niet op haar wegen verleiden, Dwaalt niet op haar paden rond.
Ei vende du hjarta til hennar vegar, vimra ikkje på hennar stigar!
26 Want talrijke slachtoffers heeft ze gemaakt, Velen heeft ze om hals gebracht;
For mange med ulivssår hev ho felt, og stort er talet på deim ho hev drepe.
