Klaagliederen 5

1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

Rántí, Olúwa, ohun tí ó ṣẹlẹ̀ sí wa; wò ó, kí o sì rí ìtìjú wa.

2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

Àwọn ohun ìní wa ti di ti àlejò, ilé wa ti di ti àjèjì.

3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

Àwa ti di aláìní òbí àti aláìní baba, àwọn ìyá wa ti di opó.

4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

A gbọdọ̀ ra omi tí à ń mu; igi wa di títà fún wa.

5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

Àwọn tí ó ń lé wa súnmọ́ wa; àárẹ̀ mú wa àwa kò sì rí ìsinmi.

6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

Àwa jọ̀wọ́ ara wa fún Ejibiti àti Asiria láti rí oúnjẹ tó tó jẹ.

7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

Àwọn baba wa ti ṣẹ̀, wọn kò sì ṣí mọ́, àwa sì ń ru ìjìyà ẹ̀ṣẹ̀ wọn.

8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

Àwọn ẹrú ń jẹ ọba lórí wa, kò sì ṣí ẹni tí yóò gbà wá lọ́wọ́ wọn.

9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

Àwa ń rí oúnjẹ wa nínú ewu ẹ̀mí wa nítorí idà tí ó wà ní aginjù.

10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

Ẹran-ara wa gbóná bí ààrò, ebi sì yó wa bí àárẹ̀.

11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

Wọ́n ti fipá bá àwọn obìnrin wa lòpọ̀ ní Sioni, àti àwọn wúńdíá ti o wa ní ìlú Juda.

12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

Àwọn ọmọ ọbakùnrin ti di síso sókè ní ọwọ́ wọn; kò sí ìbọ̀wọ̀ fún àgbàgbà mọ́.

13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

Àwọn ọ̀dọ́mọkùnrin wa ru òkúta; àwọn ọmọkùnrin sì ń ṣàárẹ̀ lábẹ́ ẹrù igi.

14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

Àwọn àgbàgbà ti lọ kúrò ní ẹnu-bodè ìlú; àwọn ọ̀dọ́mọkùnrin sì dákẹ́ orin wọn.

15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

Ayọ̀ ti ṣáko ní ọkàn wa; ọ̀fọ̀ sì ti dúró bí ijó fún wa.

16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

Adé ti ṣí kúrò ní orí wa ègbé ni fún wa, nítorí a ti ṣẹ̀.

17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

Nítorí èyí, àárẹ̀ mú ọkàn wa, nítorí èyí, ojú wa sì ṣú.

18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

Fún òkè Sioni tí ó ti di ahoro lórí rẹ̀ àwọn kọ̀lọ̀kọ̀lọ̀ sì ń rìn kiri.

19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

Ìwọ, Olúwa, jẹ ọba títí láé; ìjọba rẹ dúró láti ìran kan dé ìran mìíràn.

20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

Kí ló dé tí o ń gbàgbé wa ní gbogbo ìgbà? Kí ló dé tí o fi kọ̀ wá sílẹ̀ fún ọjọ́ pípẹ́?

21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

Mú wa padà sí ọ̀dọ̀ rẹ, Olúwa, kí àwa kí ó le padà; mú ọjọ́ wa di tuntun bí ìgbàanì,

22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!

àyàfi tí o bá ti kọ̀ wá sílẹ̀ pátápátá tí ìbínú rẹ sí wa sì kọjá ìwọ̀n.