Klaagliederen 5

1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

Бешимизға чүшкәнләрни есиңгә кәлтүргәйсән, и Пәрвәрдигар; Қара, бизниң рәсвачилиқта қалғинимизни нәзириңгә алғайсән!

2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

Мирасимиз ятларға, Өйлиримиз яқа жутлуқларға тапшурулди.

3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

Биз житим-йесирләр, атисизлар болуп қалдуқ; Анилиримизму тул қалди.

4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

Ичидиған суни сетивелишимиз керәк; Отунни пәқәт пулға алғили болиду.

5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

Бизни қоғлиғучилар тап бастуруп келиватиду; Һалсирап, һеч арам тапалмаймиз.

6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

Җан сақлиғидәк бир чишләм нанни дәп, Мисир һәм Асурийәгә қол берип бойсунғанмиз.

7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

Ата-бовилиримиз гуна садир қилип дуниядин кәтти; Биз болсақ, уларниң қәбиһлигиниң җазасини көтиришкә қалдуқ.

8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

Үстимиздин һөкүм сүргүчиләр қуллардур; Бизни уларниң қолидин азат қилғучи йоқтур.

9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

Далада қилич түпәйлидин, Ненимизни тепишқа җенимизни тәвәккул қилмақтимиз.

10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

Теримиз тонурдәк қизиқ, Ачлиқ түпәйлидин қизитма бизни басмақта.

11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

Зионда аяллар, Йәһуда шәһәрлиридә пак қизлар аяқ асти қилинди.

12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

Әмирләр қолидин дарға есип қоюлди; Ақсақалларниң һөрмити һеч қилинмиди.

13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

Яш жигитләр ярғунчақта җапа тартмақта, Оғул балилиримиз отун жүкләрни йүдүп дәлдәңшип маңмақта.

14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

Ақсақаллар шәһәр дәрвазисида олтармас болди; Жигитләр нәғмә-навадин қалди.

15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

Шат-хурамлиқ көңлимиздин кәтти, Уссул ойнишимиз матәмгә айланди.

16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

Бешимиздин таҗ жиқилди; Һалимизға вай! Чүнки биз гуна садир қилдуқ!

17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

Буниң түпәйлидин жүрәклиримиз муҗулди; Булар түпәйлидин көзлиримиз қараңғулашти —

18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

— Зион теғиға қарап көзлиримиз қараңғулашти, Чүнки у чөлдәрәп кәтти, Чилбөрә униңда пайлап жүрмәктә.

19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

Сән, и Пәрвәрдигар, мәңгүгә һөкүм сүрисән; Тәхтиң дәвирдин-дәвиргә давамлишиду.

20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

Сән немишкә бизни дайим унтуйсән? Немишкә шунчә узунғичә биздин ваз кечисән?

21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

Бизни йениңға қайтурғайсән, и Пәрвәрдигар! Шундақ болғанда биз қайталаймиз! Күнлиримизни қедимкидәк әслигә кәлтүргәйсән,

22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!

— Әгәр сән бизни мутләқ чәткә қақмиған болсаң, Әгәр биздин чәксиз ғәзәпләнмигән болсаң!