Klaagliederen 5

1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

Lembra-te, Senhor, do que nos tem succedido: considera, e olha o nosso opprobrio.

2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

A nossa herdade passou a estranhos, e as nossas casas a forasteiros.

3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

Orphãos somos sem pae, nossas mães são como viuvas.

4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

A nossa agua por dinheiro a bebemos, por preço vem a nossa lenha.

5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

Padecemos perseguição sobre os nossos pescoços: estamos cançados, e nós não temos descanço.

6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

Aos egypcios estendemos as mãos, e aos syros, para nos fartarem de pão.

7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

Nossos paes peccaram, e já não são: nós levamos as suas maldades.

8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

Servos dominam sobre nós; ninguem ha que nos arranque da sua mão.

9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

Com perigo de nossas vidas trazemos o nosso pão, por causa da espada do deserto.

10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

Nossa pelle se ennegreceu como um forno, por causa do ardor da fome.

11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

Forçaram as mulheres em Sião, as virgens nas cidades de Judah.

12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

Os principes foram enforcados pelas mãos; as faces dos velhos não foram reverenciadas.

13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

Aos mancebos tomaram para moer, e os moços tropeçaram debaixo da lenha.

14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

Os velhos cessaram de se assentarem á porta, os mancebos de sua canção.

15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

Cessou o gozo de nosso coração, converteu-se em lamentação a nossa dança.

16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

Já caiu a corôa da nossa cabeça; ai agora de nós, porque peccámos.

17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

Portanto desmaiou o nosso coração, por isto se escureceram os nossos olhos.

18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

Pelo monte de Sião, que está assolado, as raposas andam por elle.

19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

Tu, Senhor, permaneces eternamente, e o teu throno de geração em geração.

20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

Porque te esquecerias de nós para sempre? porque nos desampararias tanto tempo?

21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

Converte-nos, Senhor, a ti, e nos converteremos: renova os nossos dias como d'antes.

22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!

Porque nos rejeitarias totalmente? te enfurecerias contra nós em tão grande maneira?