Klaagliederen 5

1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

Wspomnij, PANIE, na to, co nas spotkało. Spójrz i zobacz nasze pohańbienie.

2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

Nasze dziedzictwo przypadło obcym, a nasze domy – cudzoziemcom.

3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

Staliśmy się sierotami, bez ojca; nasze matki są jak wdowy.

4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

Własną wodę pijemy za pieniądze, nasze drwa za pieniądze kupujemy.

5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

Prześladowanie ciąży na naszym karku. Pracujemy, [a] nie dają nam odpocząć.

6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

Podawaliśmy rękę Egipcjanom i Asyryjczykom, aby nasycić się chlebem.

7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

Nasi ojcowie zgrzeszyli, nie ma ich, a my nosimy ich nieprawość.

8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

Niewolnicy panują nad nami, nie ma nikogo, kto by nas wybawił z ich ręki.

9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

Z narażeniem życia szukamy swego chleba z powodu miecza [na] pustyni.

10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

Nasza skóra jak piec zaciemniła się od strasznego głodu.

11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

Kobiety na Syjonie hańbiono, a panny – w miastach Judy.

12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

Książęta byli wieszani ich rękami, oblicza starszych nie uszanowano.

13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

Młodzieńców wzięli do młócenia, dzieci padały pod [ciężarem] drewna.

14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

Starcy w bramach już nie siadają, młodzieńcy przestali [śpiewać] swoje pieśni.

15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

Radość zniknęła z naszych serc, nasze pląsanie zamieniło się w żałobę.

16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

Spadła korona z naszej głowy. Biada nam, bo zgrzeszyliśmy!

17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

Dlatego nasze serce omdlewa, dlatego nasze oczy są zaćmione.

18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

Z powodu spustoszonej góry Syjonu lisy chodzą po niej.

19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

Ty, PANIE, trwasz na wieki, twój tron z pokolenia na pokolenie.

20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

Czemu zapominasz o nas na wieki i opuszczasz nas na tak długi czas?

21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

Nawróć nas do siebie, PANIE, a będziemy nawróceni; odnów nasze dni, jak dawniej.

22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!

Czy odrzuciłeś nas całkowicie? Czy bardzo się na nas gniewałeś?