Klaagliederen 5

1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.