Klaagliederen 5

1 Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw.

2 Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw.

3 Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo.

4 Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo.

5 Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay.

6 Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay.

7 Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan.

8 Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot.

9 Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan.

10 Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan.

11 De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda.

12 Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura.

13 De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy.

14 Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi.

15 Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay.

16 Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man!

17 Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na.

18 Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana.

19 Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan.

20 Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon?

21 Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon.

22 Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!

Apan giay-ran mo sa tuman kami; Ikaw naligutgut sa hilabihan batok kanamo.