Job 41

1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;

Kihúzhatod-é a leviáthánt horoggal, leszoríthatod-é a nyelvét kötéllel?

2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;

Húzhatsz-é gúzst az orrába, az állát szigonynyal átfurhatod-é?

3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?

Vajjon járul-é elődbe sok könyörgéssel, avagy szól-é hozzád sima beszédekkel?

4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;

Vajjon frigyet köt-é veled, hogy fogadd őt örökös szolgádul?

5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;

Játszhatol-é vele, miként egy madárral; gyermekeid kedvéért megkötözheted-é?

6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?

Alkudozhatnak-é felette a társak, vagy a kalmárok közt feloszthatják-é azt?

7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?

Tele rakhatod-é nyársakkal a bőrét, avagy szigonynyal a fejét?

8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,

Vesd rá a kezedet, de megemlékezzél, hogy a harczot nem ismételed.

9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen

Ímé, az ő reménykedése csalárd; puszta látása is halálra ijeszt!

10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,

Nincs oly merész, a ki őt felverje. Ki hát az, a ki velem szállna szembe?

11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!

Ki adott nékem elébb, hogy azt visszafizessem? A mi az ég alatt van, mind enyém!

12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.

Nem hallgathatom el testének részeit, erejének mivoltát, alkotásának szépségét.

13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?

Ki takarhatja fel ruhája felszínét; két sor foga közé kicsoda hatol be?

14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!

Ki nyitotta fel orczájának ajtait? Fogainak sorai körül rémület lakik!

15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten

Büszkesége a csatornás pajzsok, összetartva mintegy szorító pecséttel.

16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;

Egyik szorosan a másikhoz lapul, hogy közéje levegő se megy.

17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.

Egyik a másikhoz tapad, egymást tartják, egymástól elszakadhatatlanok.

18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;

Tüsszentése fényt sugároz ki, és szemei, mint a hajnal szempillái.

19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;

A szájából szövétnekek jőnek ki, és tüzes szikrák omlanak ki.

20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.

Orrlyukaiból gőz lövel elő, mint a forró fazékból és üstből.

21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;

Lehellete meggyujtja a holt szenet, és a szájából láng lövel elő.

22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;

Nyakszirtjén az erő tanyáz, előtte félelem ugrándozik.

23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;

Testének részei egymáshoz tapadtak; kemény önmagában és nem izeg-mozog.

24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:

Szíve kemény, mint a kő, oly kemény, mint az alsó malomkő.

25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.

Hogyha felkél, hősök is remegnek; ijedtökben veszteg állnak.

26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.

Ha éri is a fegyver, nem áll meg benne, legyen bár dárda, kopja vagy kelevéz.

27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;

Annyiba veszi a vasat, mint a pozdorját, az aczélt, mint a korhadt fát.

28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;

A nyíl vesszője el nem űzi őt, a parittyakövek pozdorjává változnak rajta.

29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.

Pozdorjának tartja a buzogányütést is, és kineveti a bárd suhogását.

30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;

Alatta éles cserepek vannak; mint szeges borona hentereg az iszap felett.

31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;

Felkavarja a mély vizet, mint a fazekat, a tengert olyanná teszi, mint a festékedény.

32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.

Maga után világos ösvényt hagy, azt hinné valaki, a tenger megőszült.

33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;

Nincs e földön hozzá hasonló, a mely úgy teremtetett, hogy ne rettegjen.

34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!

Lenéz minden nagy állatot, ő a király minden ragadozó felett.