Job 41

1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;

Kannst du das Krokodil am Angelhaken heranziehen und ihm die Zunge mit der Schnur niederdrücken?

2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;

Kannst du ihm einen Binsenring durch die Nase ziehen und einen Dorn durch seinen Kinnbacken bohren?

3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?

Meinst du, es werde viele Bitten an dich richten oder dir gute Worte geben?

4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;

Wird es einen Vertrag mit dir schließen, wonach du es für immer in deine Dienste nähmest?

5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;

Wirst du mit ihm spielen wie mit einem Vöglein und es zur Kurzweil für deine Mägdlein anbinden?

6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?

Treibt die Fischerzunft Handel mit ihm, daß sie es stückweise an die Händler abgibt?

7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?

Kannst du ihm die Haut mit Spießen spicken und seinen Kopf mit Fischerhaken durchbohren?

8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,

Vergreife dich nur einmal an ihm: mache dich auf Kampf gefaßt! Du wirst’s gewiß nicht wieder tun!

9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen

Ja, eine solche Hoffnung erweist sich als Trug: schon bei seinem Anblick bricht man zusammen.

10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,

Niemand ist so tollkühn, daß er es aufstört; und wer ist es, der ihm entgegengetreten und heil davongekommen wäre?

11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!

Wer unter dem ganzen Himmel ist es?

12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.

Nicht schweigen will ich von seinen Gliedmaßen, weder von seiner Kraftfülle noch von der Schönheit seines Baues.

13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?

Wer hat je sein Panzerkleid oben aufgedeckt und wer sich in die Doppelreihe seines Gebisses hineingewagt?

14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!

Wer hat je das Doppeltor seines Rachens geöffnet? Rings um seine Zähne herum lagert Schrecken.

15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten

Prachtvoll sind die Zeilen seiner Schilder, jede einzelne enganliegend wie durch ein festes Siegel:

16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;

eine schließt sich eng an die andere an, und kein Lüftchen dringt zwischen ihnen ein:

17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.

jede haftet fest an der andern, sie greifen untrennbar ineinander.

18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;

Sein Niesen läßt einen Lichtschein erglänzen, und seine Augen gleichen den Wimpern des Morgenrots.

19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;

Aus seinem Rachen schießen Flammen, sprühen Feuerfunken hervor.

20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.

Aus seinen Nüstern strömt Rauch heraus wie aus einem siedenden Topf und wie aus Binsenfeuer.

21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;

Sein Atem setzt Kohlen in Brand, und Flammen entfahren seinem Rachen.

22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;

In seinem Nacken wohnt Kraft, und vor ihm her stürmt bange Furcht dahin.

23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;

Die Wampen seines Leibes haften fest zusammen, sind wie angegossen an ihm, unbeweglich.

24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:

Sein Herz ist hart wie ein Stein und unbeweglich wie ein unterer Mühlstein.

25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.

Wenn es auffährt, schaudern selbst Helden, geraten vor Entsetzen außer sich.

26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.

Trifft man es mit dem Schwert – das haftet ebensowenig wie Speer, Wurfspieß und Pfeil.

27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;

Eisen achtet es gleich Stroh, Erz gleich morschem Holz.

28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;

Kein Pfeil des Bogens bringt es zum Fliehen; Schleudersteine verwandeln sich ihm in Spreu.

29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.

Wie ein Strohhalm kommt ihm die Keule vor, und nur ein Lächeln hat es für den Anprall der Lanze.

30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;

Seine Unterseite bilden spitze Scherben; einen breiten Dreschschlitten drückt es in den Schlamm ein.

31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;

Es macht die tiefe Wasserflut wie einen Kochtopf sieden, rührt das Meer auf wie einen Salbenkessel.

32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.

Hinter ihm her leuchtet sein Pfad: man könnte die Schaumflut für Silberhaar halten.

33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;

Auf Erden gibt es nicht seinesgleichen; es ist dazu geschaffen, sich nie zu fürchten.

34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!

Auf alles Hohe sieht es mit Verachtung hin: der König ist es über alle stolzen Tiere.«