Job 40
1 Nu vervolgde Jahweh tot Job, en sprak:
Et adjecit Dominus, et locutus est ad Job:
2 Zal nu de bediller van den Almachtige zwijgen; Of weet de vitter op God hier nog antwoord op?
[Numquid qui contendit cum Deo, tam facile conquiescit? utique qui arguit Deum, debet respondere ei.]
3 Maar Job antwoordde Jahweh, en sprak:
Respondens autem Job Domino, dixit:
4 Ik ben lichtzinnig geweest: Wat zou ik hierop kunnen zeggen; Ik leg mijn hand op mijn mond.
[Qui leviter locutus sum, respondere quid possum? manum meam ponam super os meum.
5 Ik heb eens gesproken, maar doe het niet weer; Tweemaal, maar ik begin niet opnieuw!
Unum locutus sum, quod utinam non dixissem: et alterum, quibus ultra non addam.]
6 Maar Jahweh vervolgde, en sprak tot Job in de storm
Respondens autem Dominus Job de turbine, dixit:
7 Omgord uw lenden als een man, Ik zal u vragen stellen, gij moogt Mij leren!
[Accinge sicut vir lumbos tuos: interrogabo te, et indica mihi.
8 Wilt ge ook nu nog mijn gerechtigheid loochenen, Mij in het ongelijk stellen, om gelijk te hebben?
Numquid irritum facies judicium meum, et condemnabis me, ut tu justificeris?
9 Hebt ge dan een arm, zoals God, Kunt ge donderen met een stem als de zijne?
Et si habes brachium sicut Deus? et si voce simili tonas?
10 Tooi u dan eens met grootheid en luister, Bekleed u met glorie en majesteit!
Circumda tibi decorem, et in sublime erigere, et esto gloriosus, et speciosis induere vestibus.
11 Stort eens uw toorn in stromen uit, En verneder, wat trots is, met uw blik;
Disperge superbos in furore tuo, et respiciens omnem arrogantem humilia.
12 Zie op alle hoogmoedigen neer, en trap ze ineen, Verpletter de bozen terstond;
Respice cunctos superbos, et confunde eos, et contere impios in loco suo.
13 Stop ze allen weg in de grond, Zet ze gevangen in het verborgen oord:
Absconde eos in pulvere simul, et facies eorum demerge in foveam.
14 Dan zal Ik de eerste zijn, die u prijst, Omdat het uw rechterhand is, die u helpt!
Et ego confitebor quod salvare te possit dextera tua.
15 Maar zie, daar staat het Nijlpaard, dat Ik heb geschapen, Het vreet gras als een rund.
Ecce behemoth quem feci tecum, fœnum quasi bos comedet.
16 Zie eens, wat kracht in zijn lenden, Wat sterkte in de spieren van zijn buik!
Fortitudo ejus in lumbis ejus, et virtus illius in umbilico ventris ejus.
17 Hij spant zijn staart als een ceder, De spieren van zijn dijen tot een bundel;
Stringit caudam suam quasi cedrum; nervi testiculorum ejus perplexi sunt.
18 Zijn schonken zijn koperen buizen, Zijn knoken als ijzeren staven.
Ossa ejus velut fistulæ æris; cartilago illius quasi laminæ ferreæ.
19 Hij is het meesterwerk van God Gemaakt, om over zijn buurtschap te heersen!
Ipse est principium viarum Dei: qui fecit eum applicabit gladium ejus.
20 Ja, de bergen brengen hem schatting, Met al het wild, dat daar speelt;
Huic montes herbas ferunt: omnes bestiæ agri ludent ibi.
21 Onder de lotus vleit hij zich neer, Verscholen in riet en moeras;
Sub umbra dormit in secreto calami, et in locis humentibus.
22 Lotusstruiken beschutten hem met hun schaduw, De waterwilgen staan om hem heen;
Protegunt umbræ umbram ejus: circumdabunt eum salices torrentis.
23 Al raast de stroom, hij is niet bang, Onverschrokken, al stijgt de Jordaan tot zijn muil.
Ecce absorbebit fluvium, et non mirabitur, et habet fiduciam quod influat Jordanis in os ejus.
24 Wie durft hem bij zijn ogen grijpen, Zijn neus met harpoenen doorboren!
In oculis ejus quasi hamo capiet eum, et in sudibus perforabit nares ejus.
