Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Ismered-e a kőszáli zergék ellésének idejét, a szarvasünőnek vajúdását megvigyázod-e;
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
számlálod-e a hónapokat, melyeket kitöltenek, s ismered-e ellésük idejét?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Legörnyednek, kölykeiket világra hozzák, fájdalmaikat elbocsátják.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Fiaik erőre kapnak, felnövekednek a szabadban, kimennek és nem térnek vissza.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, s az erdei szamár köteleit ki oldotta meg?
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
Amelynek a sivatagot tettem házává, és lakásává a sós földet;
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
nevet a városnak zaján, a hajtónak lármázását nem hallja;
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
a mit a hegyeken kifürkészett, az legelője, s minden zöld után kutat.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Akarna-e a reém téged szolgálni, avagy meghál-e jászolodnál?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Odakötöd-e a reémet istrángjával a barázdához, vagy boronálja-e a völgyeket to utánad?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Bízhatsz-e benne, mert nagy az ereje, s ráhagyhatod-e szerzeményedet?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Hiszel-e benne, hogy behordja vetésedet s begyűjti szérűdre?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
A strucznak szárnya vígan csattog, vajon tolla jámbor-e, meg tollazata?
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Mert a földnek hagyja tojásait és a poron melegíti,
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
s felejti, hogy a láb eltiporja s a mező vadja széttapossa;
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
keménykedik fiókáival, mintha nem volnának övéi, hogy hiába a fáradalma, az nem a rettegése;
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
mert Isten elfeledtette vele a bölcsséget, s nem adott neki részt az értelemben.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
A midőn a magasba szökell, neveti a lovat és lovasát.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Adsz-e a lónak erőt, öltesz-e nyakára sörényt?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Ugráltatod-e mint a sáskát?
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Fenséges tüsszögése – rettenet.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Kémlelnek a síkon, akkor örvend erejében, kivonul a fegyver elébe; nevet a félelemnek, s nem retten meg s nem hátrál meg kard elől.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
Fölötte zörög a tegez, villogó dárda és lándzsa;
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
tombolva és háborogva habzsolja a földet, s nem marad helyén, a mikor hallik a harsona.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
A mint hallik a harsona, azt mondja: Haj; messziről szimatolja a csatát, a vezérek dörgedelmét és a riadást.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
A te értelmedből repül-e fel a karvaly s terjeszti szárnyait a délnek;
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
avagy parancsodra emelkedik-e a sas, midőn magasba rakja fészkét?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Sziklán lakik és honol, sziklának fokán és hegyi várban;
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
onnan kémlel eledelre, messzire tekintenek ki szemei:
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
fiókái pedig vért hörpölnek, s a hol holttetemek vannak, ott van ő.
