Job 29

1 Job vervolgde zijn rede, en sprak

Åter hov Job upp sin röst och kvad:

2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,

5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,

6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,

8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.

9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;

10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.

11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.

16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.

17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.

18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.

19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.

20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand.»

21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.

22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.

24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.

Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.