Job 28
1 Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
Cak ham a khorhui om tih sui ham khaw a ciil nah hmuen om.
2 Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
Thicung khaw laipi lamloh a loh tih lungto te rhohum la a tlae.
3 Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
A bawtnah te a hmuep neh a khuetnah a cungkuem hil a khueh. Anih loh lungto te a hmuep neh dueknah hlipkhup ah khaw a hoem.
4 Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
Soklong te aka bakuep taeng lamloh a yoe tih kho neh caeh khaw a hnilh uh. Hlanghing lamkah aka tlayae rhoek khaw hinghuen uh.
5 En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
Diklai amah lamloh buh thoeng tih a hmui ah hmai bangla om.
6 Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
A lungto te minhum hmuen tih a taengah sui laipi om.
7 De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
A hawn te vatlung loh ming pawt tih maisi mik loh hmu pawh.
8 De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
Te te sa ca rhoek loh cawt pawt tih te donglong te sathuengca long khaw pawn pawh.
9 De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
Hmailung soah a kut a hlah tih tlang pataeng a yung ah a phil.
10 Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
Sokko lungpang dongah a khoel tih umponah cungkuem khaw a mik loh a hmuh.
11 Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
Tuiva tuilong khaw a kueng tih olhuep te khosae la a khuen.
12 Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
Tedae me rhoek ah nim cueihnah a hmuh tih yakmingnah hmuen he menim?
13 De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
A phu te hlanghing loh ming pawt tih mulhing khohmuen ah a hmuh moenih.
14 De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
Tuidung loh, “Te te kai ah moenih,” a ti tih tuitunli loh, “Kai taengah moenih,” a ti.
15 Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
Te ham te cui cilh khaw pae thai pawt tih cueihnah a phu te cak khaw a khiing pah.
16 Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
Ophir sui nen khaw, oitha lung vang nen khaw minhum nen khawting pawh.
17 Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
Te te sui neh canglung neh tluk pawt tih a hnothung he suicilh hnopai bal moenih.
18 Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
Maerhuhlung neh disaehlung khaw thui lawk pawt tih cueihnah rhovoep tah lungvang lakah then.
19 Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
Te te Kusah vaya nen khaw tluk pawt tih sui cilh nen khaw ting pawh.
20 De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
Te dongah cueihnah he me lamkah nim ha pawk tih yakmingnah hmuen he menim?
21 Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
Mulhing boeih kah mik lamloh a thuh pah tih vaan kah vaa taeng lamloh a thuh.
22 De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
Abaddon neh dueknah loh, “A olthang te kaimih hna neh ka yaak uh,” a ti.
23 Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
Pathen loh a longpuei a yakming tih a hmuen te khaw amah loh a ming.
24 Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
Amah loh diklai khobawt hil a paelki tih vaan hmui khaw boeih a hmuh.
25 Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
Yilh kah a khiing a khueh pah tih tui khaw cungnueh neh a nueh.
26 Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
Amah loh khotlan ham rhi a suem tih rhaek ol ham khaw longpuei a khueh.
27 Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
Cueihnah te a hmuh tih a tae. Cueihnah te a sikim sak tih a khe bal.
28 Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
Hlang taengah khaw, 'Ka Boeipa hinyahnah he cueihnah la om tih boethae lamloh nong he yakmingnah,’ a ti,” a ti nah.
