Job 22
1 Weer nam Elifaz van Teman het woord, en sprak:
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 Handelt de mens soms ten bate van God? Neen, ten eigen bate is men wijs.
«Er mannen vel til gagn for Gud? Nei, vitug mann seg sjølv mun gagna.
3 Heeft de Almachtige er voordeel van, als ge vroom zijt, Of profijt, zo ge onberispelijk leeft?
Hev Allvald bate av di rettferd? Er det hans vinst, at rett du ferdast?
4 Bestraft Hij u soms om uw godsvrucht, Daagt Hij u daarom voor het gerecht?
Er det din gudlegdom han refser, når han med deg held rettargang?
5 Is het niet om uw grote boosheid, Om uw fouten, zonder eind?
Hev ei din vondskap vore stor og dine syndar utan ende?
6 Ja, zonder noodzaak neemt ge pand van uw broeders, En trekt de berooiden de kleren uit;
Grunnlaust du panta dine brøder; halvnakne drog du klædi av;
7 Den dorstige geeft ge geen water, Den hongerige onthoudt ge zijn brood.
den trøytte gav du ikkje vatn, den svoltne negta du ditt brød.
8 Den man met de vuist moet het land toebehoren, En de gunsteling moet het bewonen;
Det er den sterke som eig landet, den stolte hev si bustad der.
9 Maar de weduwen zendt ge zonder iets heen, De armen der wezen slaat ge stuk!
Du jaga enkjor burt tomhendt’ burt, slo armen av på faderlause.
10 En daarom zijt ge van strikken omringd, Plotseling verbijsterd van schrik;
Difor ligg snaror kringum deg, og rædsla skræmer deg so brått.
11 Is uw licht verduisterd, zodat ge niet ziet, Slaat de stortvloed over u heen!
Ell’ vert du ikkje myrkret var, den flaum som fossar yver deg?
12 Woont God niet hoog in de hemel? Zie eens, hoe hoog de sterren staan!
Bur ikkje Gud i himmelhøgd, sjå øvste stjernor, høgt dei sit!
13 Maar gij besluit er uit: Wat kan God weten, Of richten door de wolken heen?
Du segjer so: «Kva veit vel Gud? Kann attum skyerne han døma?
14 Het zwerk is een sluier voor Hem, zodat Hij niet ziet, Hij wandelt rond op het hemelgewelf.
For skyer dimmer augo hans; han hev sin gang på himmelkvelven.»
15 Wilt ge de weg van vroeger bewandelen Die de boosdoeners hebben betreden:
Seg, vil du fylgja fortids-vegen, den stig som illverksmenner gjekk?
16 Die vóór hun tijd zijn weggesleurd, Toen de vloed hun grondvesten wegspoelde?
Dei som i utid tekne vart - og deira grunn flaut burt i flaum -
17 Die tot God durfden zeggen: Weg van ons! Wat kan de Almachtige ons doen?
som sagde til Gud: «Haldt du deg burte!» Kva skulde Allvald vel deim gjera?
18 Hij had hun huizen met voorspoed gevuld, En Zich niet met de plannen der bozen bemoeid.
Endå han signa deira hus - langt burt frå meg med gudlaus råd!
19 De vromen zien het met vreugde, De onschuldige drijft de spot met hen:
Rettvise folk det såg med gleda, og den skuldlause spotta deim:
20 "Waarachtig, hun have vernield, Hun overvloed door het vuur verteerd!"
«Fiendarn’ våre gjekk til grunns! Sjå elden øydde det dei leivde!»
21 Verzoen u met Hem, dan leeft ge in vrede, Dan wordt uw rijkdom weer groot;
Vert ven med honom, og få fred! So skal og lukka timast deg.
22 Neem de onderrichting aan uit zijn mond, En bewaar zijn woord in uw hart.
Og tak so lærdom av hans munn, og legg deg ordi hans på hjarta!
23 Wanneer ge vol ootmoed u tot den Almachtige bekeert, De ongerechtigheid uit uw tent verwijdert:
Vend um til Allvald, då du byggjest og jagar syndi frå ditt tjeld.
24 Dan zult ge het goud als stof gaan schatten, Het Ofirgoud als kiezel der beken.
Kast gullet ditt i moldi ned - Ofir-gull millom bekkjesteinar.
25 Want de Almachtige zal het fijnste goud voor u zijn, En stapels van zilver;
Allvald skal vera då ditt gull og haugar utav sylv for deg.
26 Dan zult ge u in den Almachtige verlustigen, En uw aanschijn verheffen tot God.
Då skal du frygda deg i Allvald, di åsyn lyfta upp til Gud.
27 Dan zult ge Hem roepen: Hij zal u verhoren, En ge zult Hem dankoffers brengen;
Og når du ropar, vil han høyra, so du kann halda det du lovar.
28 Onderneemt ge iets, het komt tot stand, En het licht zal uw wegen bestralen!
Det du deg etlar, skal du vinna, og ljos skal skina på din veg.
29 Want Hij vernedert de trots, Maar redt, wie de ogen neerslaat;
Gjeng vegen ned, du ropar: «Upp!» Han hjelpar den bljug-øygde mann.
30 Hij verlost den onschuldige: Door de reinheid uwer handen wordt ook gij dus verlost!
Ja, ikkje-skuldfri mann han bergar, frelst vert han ved di reine hand.»
